Mijn confrere Pat en ik hebben zaterdag samen wielrennen gekeken. Beiden hebben we ons blijkbaar flink geergerd. Pat schreef er een stukje over en dit is mijn kijk op de zaak. Zoek de zeven verschillen. 
Ik zat er zaterdagmiddag helemaal klaar voor. De eerste wielerklassieker van het seizoen stond op het programma. Milaan tegen San Remo. Een koers van 300 kilometer waarin de eerste 280 kilometer niks gebeurt. Dan liggen er opeens twee pukkeltjes in het parkoers en eindigt het uiteindelijk toch met een sprint. Heerlijke tv dus. Lekker tot rust komen met het cynische commentaar van Smeets en het hysterische geschreeuw van Ducrot op de achtergrond.
Zo’n scenario is echter buiten de tv-regisseur van dit evenement gerekend. Omdat zowel Milaan als San Remo in Italië liggen hebben ze dat klusje aan een Italiaan overgelaten. Dat lekker tot rust komen kun je dan wel vergeten. Kijken naar een sportevenement dat wordt geregisseerd door een Italiaan voelt als een ritje in de Python. Achterstevoren gezeten dan. Ook niet in een stoeltje trouwens. Eerder in een wasmachine. Die net aan het centrifugeren is.
Niet verwonderlijk dat die Italianen een potje maken van de regie overigens. Normaal gesproken zenden ze op de Italiaanse tv alleen showprogramma’s uit waarin dertig wulpse dames met een veer in hun reet staan te dansen rond een gelikte, ouwe presentator van het type Berlusconi. Toen ik vorig jaar op vakantie was in Italië maakten ze het nog gekker. Op de RAI was de hele avond te zien hoe een beer op een klein fietsje door een circuspiste reed. Dit brachten ze wel goed in beeld trouwens.
Maar zo gauw er dus, in plaats van een beer, een peloton dunne mannetjes met geschoren benen in beeld moet worden genomen tijdens het fietsen, gaat het mis. Dan gaat zo’n Italiaan ineens heel erg gek doen. Een dronken helikopterpiloot inhuren om de renners van boven te filmen bijvoorbeeld.
Verder hebben we nog gezien hoe Italiaans asfalt er van heel dichtbij uitziet. Dit kwam door het briljante idee van de regisseur om juist over te schakelen naar de camera op de motor toen de cameraman net even z’n camera op de grond had gericht. Waarom heeft niemand toch eerder bedacht dat je ook best van 20 centimeter hoogte naar asfalt kunt kijken dat met 60 kilometer per uur onder een camera doorschiet?
Het gekste was nog het moment dat de regisseur middenin de finale een vrouw in beeld nam die ergens in een kraampje langs het parkoers pesto stond te maken. Ongeveer een minuut heeft de hele wereld mee kunnen kijken hoe een dik Italiaans wijf basilicum stond te bewerken met een vijzel. Wellicht dat deze regisseur daar ook geschikter voor is. Tijdens kookprogramma’s is het immers gemeengoed de camera zo gek mogelijk heen en weer te bewegen. Behalve bij de programma’s van Pierre Wind dan. Die beweegt zelf wel.