Vannacht om drie uur Nederlandse tijd begint de openingsceremonie van de Olympische Winterspelen in Vancouver. Dat wordt verschrikkelijk. Het is namelijk wel iets anders dan de opening van de verbouwde zaak van uw groenteboer om de hoek. Bij zo’n opening wordt er een bloemkool door een stuk papier gegooid dat in de deuropening hangt; daarna krijgt iedereen nog een wortel en binnen vijf minuten staat Henk, Kees of Piet weer koolrapen te wegen achter z’n nieuwe toonbank.
De opening van de Olympische Spelen ziet er heel anders uit. Die duurt liefst drie uur. En er wordt ook al niet met bloemkolen gegooid. In plaats daarvan zijn er vrijwel altijd gek uitgedoste figuren te zien die een dansje opvoeren. Cultuur heet dat dan. Ondertussen wandelen de atleten, die op dat moment ook liever condooms zouden opblazen in het Olympisch dorp, gezamenlijk een stadion binnen. Aan het eind is er vuurwerk en wordt er nog ergens hoog in het stadion een fikkie gestookt. De NOS zendt vannacht zo’n ceremonie live uit. Ik kijk niet.
Ik mis dan, behalve niks, waarschijnlijk een stel Eskimo’s die in een berenvel om hun iglo heen huppelen en af en toe met een lint staan te zwaaien. Dat is cultuur. En bovendien nog een lesje Canadese geschiedenis ook. Een must tijdens zo’n openingsceremonie. Wel wordt er vaak een idyllisch beeld van die geschiedenis weergegeven. Ik vermoed dat men in dit geval bijvoorbeeld niet laat zien dat er duizenden Eskimo’s over de kling zijn gejaagd door koloniserende Fransen en Britten.
De Eskimo’s die nog over zijn, zuipen zich helemaal te pletter en hebben als doekje voor het bloeden het alleenrecht gekregen casino’s te exploiteren in Canada. Dat lijkt me een veel mooiere opening. Een Eskimo die een fles wodka in één keer achterover slaat. Het publiek mag gokken of-ie het wel of niet overleeft. Geheel volgens de Olympische gedachte, want ook in het casino geldt maar al te vaak: meedoen is belangrijker dan winnen.
Niet alle openingsceremonies doen aan geschiedvervalsing trouwens. Bij de Olympische Spelen van 1972 in München zat er al vrij snel een aantal Joden opgesloten in een veel te klein kamertje, waar een groot gedeelte nooit meer levend uit zou komen. Dat noem ik nou nog eens de geschiedenis recht doen. En dat allemaal zonder gek dansende mensen. Ze hadden acteurs ingehuurd die hun vak verstonden.
Zo kan het ook Canada! En als je dan toch zo graag de geschiedenis wil vervalsen, doe het dan op een goede manier. Waarom niet Piet Bambergen als lid van komisch duo The Mounties met een fakkel in z’n hand op een op hol geslagen paard door het Olympisch stadion laten rennen en kijken of-ie de toorts op den duur aankrijgt? Spektakel gegarandeerd. Piet Bambergen op een paard. Daar kom ik m’n bed wel voor uit. Jammer dat-ie dood is.
Een carnavalskraker van The Mounties die ik u niet wil onthouden: