Het Irak-rapport

Vandaag werd het Irak rapport van de commissie Davids aan premier Balkenende gepresenteerd. Deze presentatie begon met de overhandiging van het rapport aan onze grote leider. Wederom blonk deze van skateboards flikkerende premier uit in onhandigheid. Bij het schudden van de hand van dhr. Davidse ging het verkeerd. Hij greep mis. Wat mij betreft symbolisch voor z’n hele premierschap. Acht jaar Balkenende laat zich het best vergelijken met een klein jongetje dat per ongeluk op het slaapfeestje van z’n grote zus verzeild is geraakt.

De mislukte handdruk zou ook een mooie metafoor zijn voor de rol van onze grote leider in de besluitvorming rond de oorlog in Irak. Hij zat er steeds net naast. Letterlijk omdat het rapport duidelijk maakt dat Joop De Haap Scheffer werkelijk de dienst uitmaakte in het kabinet en figuurlijk…..tja…, omdat er naast zitten ook een overdrachtelijke betekenis heeft (met deze cirkelredenering kan ik het in de politiek nog ver schoppen). Die betekenis is in dit geval dat er geen massavernietigingswapens aanwezig waren in Irak, terwijl de Nederlandse regering wel net deed alsof ze ervan overtuigd was dat er gevaarlijke raketten in de voorraadkast van Saddam lagen. Dit was de reden voor onze o zo belangrijke politieke steun aan deze oorlog.

Sowieso een redenering die ik niet helemaal kan volgen. Wanneer een land over massavernietigingswapens beschikt, zou dat voor mij juist een reden zijn om geen oorlog met ze te voeren. Voor je het weet word je vernietigd. Massaal nog wel. Het feit dat de oorlog zonder noemenswaardige kleerscheuren werd gewonnen door de VS en haar bondgenoten is dus het belangrijkste bewijs dat Irak niet over die massavernietigingswapens beschikte. Een nogal rigoureuze vorm van empirische bewijsvoering.

Het voorgaande is zo’n beetje wat er te zeggen valt over deze oorlog en de rol van de Nederlandse regering erin. Bovendien is het natuurlijk geen geheim dat we aan de leiband van de VS liepen (op zich geen slechte gedachte overigens; zij hebben immers in het verleden empirisch bewezen dat ze wel echt over massavernietigingswapens beschikken en volgens mijn zojuist uitgedachte Zwoebe-doctrine kun je met zo’n land maar beter vriendjes blijven).

We weten ook allemaal dat Japie nog een baantje bij de NAVO ambieerde en we weten tevens allemaal dat zulke feiten nooit in officiële handelingen terechtkomen. Dit rapport is daarom slechts een wassen neus die er enkel voor zorgt dat het eens niet over een plannetje of uitspraak van Geert Wilders gaat. Eerlijk gezegd vind ik het nogal hoogdravend van Nederland dat wij denken dat er zoveel jaar na dato nog een rapport nodig is van een onbeduidend landje om duidelijkheid te verschaffen in deze kwestie. Zinloos tijdverdrijf; helaas een bezigheid waar politici zich maar al te vaak aan bezondigen.

Daarnaast is het iedereen natuurlijk volstrekt duidelijk waar het de Amerikanen werkelijk om ging. Al zul je ook dat in de officiële handelingen niet tegenkomen. Het ging ze om het uitroeien van een historisch maar vooral hysterisch volksdansje waarbij gedanst wordt op nog veel hysterischer muziek: de dabka. Deze onuitstaanbare dabka is het Arabische equivalent van linedancing. En met z’n allen op een rij een gek dansje doen was volgens Bush een uiting die slechts was voorbehouden aan onze superieure Westerse cultuur. Gelijk heeft-ie. Laat ze daar in het Midden-Oosten maar lekker kliederen met olie, dan houden wij ons wel bezig met verheffende zaken als linedancing.

De dabka, uitgevoerd door vijf wijven in pofbroek:

2 reacties op “Het Irak-rapport”