Top 2000 publiek

Ergens in een studio die is aangekleed als café wordt sinds het bestaan van de Top 2000 tussen kerst en oud en nieuw een tv-programma gemaakt dat is gewijd aan de hitlijst die vijfentwintig jaar geleden een goed beeld zou hebben gegeven van de hedendaagse popmuziek. Dit tv-programma is nog erger dan de gedateerde hitlijst. En dat komt door het publiek. Daar zitten namelijk de mensen die de Top 2000 samen hebben gesteld. Zichzelf hip vindende veertigers en vijftigers die zo ongeveer rond 1983 onder een steen zijn gaan liggen, waarschijnlijk een Rolling Stone. Volgens hen is er na dat jaar geen goede muziek meer gemaakt.

Dit is al erg genoeg, maar in het tv-programma Top 2000 a gogo mogen ze ook nog eens op een ‘gezellige’ manier blijk geven van hun hang naar de jaren ’70 en daarvoor. Zo komt het dat we allerlei bebrilde grijsaards in een coltrui en een colbertje mee zien zingen met elke muzieknoot die ook maar gespeeld wordt. Dat is immers zo gezellig. Jammer dat het op mij overkomt als een groep debielen die niet meer in contact staat met de werkelijkheid en dit eens per jaar even kan vergeten door via de teletijdmachine van Matthijs van Nieuwkerk en muziekkenner Leo Blokhuis in het parallelle universum van de Top 1970 a gogo te belanden.

Zo af en toe struint Matthijs ook met de microfoon door dit parallelle universum. De mensen mogen dan zeggen wat hun favoriete plaat aller tijden is. Het is salonfähig een plaat op te noemen die helemaal niemand kent. Nadat ze de artiest en de titel van de plaat genoemd hebben, is het zaak zo interessant mogelijk de zaal in te kijken. Een blik die moet zeggen: kijk mij eens de popkenner uithangen. Ook proberen ze muziekkenner Leo Blokfluit ermee te imponeren. Voor mij spreekt uit die blik dan ook alleen maar dat ze graag de blokfluit van Blokhuis eens in de mond zouden nemen.  

Het komt ook wel eens voor dat iemand een plaat noemt die wel bekend is bij andere mensen in de zaal. Middels een applaus laten ze op zo’n moment hun waardering blijken. Een gek fenomeen is dat;  iemand die applaus krijgt voor het juist opnoemen van z’n eigen lievelingsliedje. Waarschijnlijk bedoelen ze het dan ook als een steunbetuiging aan de uitvoerende artiest. Niet minder gek trouwens. Applaudisseren voor iemand die al een tijdje onder de grond ligt of zich op z’n minst op dat moment laat fêteren door drie hoeren en een scheepslading cocaïne.

Het Top 2000 publiek is inmiddels alle schaamte voorbij. Vrolijk klappend en zingend vervolgt het programma met een quizje voor bekende Nederlanders. Geheel in de stijl van het programma hebben ze vaak de verschrikkelijkste BN’ers uitgenodigd die voorhanden waren. U moet dan denken aan types als Bart Chabot. Bij dit quizje vinden de hippe grijsaards het leuk om antwoorden voor te gaan zeggen aan BN’ers. Wederom om Leo een blokfluit in z’n broek te bezorgen waarschijnlijk.

Hierna is het weer tijd om terug te gaan naar de eenentwintigste eeuw, die in hun geval een nieuwe steentijd is. Door dit gedrag is het nummer dat hen het best beschrijft waarschijnlijk langs ze heengegaan. Creep van Radiohead. Een band die overigens niet bij de eerste 1000 is te vinden in de Top 2000.

Één reactie op “Top 2000 publiek”