Harm van Veldhoven

harm van veldhovenLaat ik maar met de deur in huis vallen. Harm van Veldhoven is een onuitstaanbare vent. Als deze man aan het woord is van je van de ene verbazing in de ander. Een onophoudelijke stroom aan poep komt uit ’s mans mond. Afgelopen zondag kreeg hij ook weer een microfoon onder zijn snufferd. Dat klonk ongeveer zo: klik

Op zich kun je ook niet veel meer verwachten van een Nederlander die zich vrijwillig (!) laat naturaliseren tot Belg. Hij is gelijk ook maar als één gaan praten. Waarschijnlijk kende hij het begrip naturalisatie niet. “Harm, zin om je te laten naturaliseren?”. “Ja best joh”. Kwamen wij als natie toch mooi handig van deze knuppel af.

In België hadden ze het ook al vrij snel geschoten met Harm van Veldhoven. Beter zou het zijn geweest als ze hemzelf  ook al vrij snel geschoten hadden.  Afijn, als speler was hij actief in de krochten van het Belgisch betaald voetbal. Hij begon zijn carrière bij ‘de Raven Luyksgestel’ alwaar hij de bijnaam ‘de enorme lul van Raven Luyksgestel’ verwierf. Dit had, helaas voor Harm, niets te maken met zijn optreden onder de douche. Hierna speelde hij voor SK Lommel, hier kreeg hij de bijnaam ‘de Lummel van Lommel’. Niet heel creatief maar Harm kennende zal hij het er wel naar gemaakt hebben. Vervolgens Germinal Ekeren, hier wordt hij herinnerd als de Terminale Eikel van Germinal Ekeren. Iets creatiever al, desalniettemin nog steeds weinig vleiend. Voorts RWDM, hier viel hem de bijnaam ‘de ontzettende hufter van RWDM’ ten deel. Dat bekte altijd lekker bij spreekkoren. Tot slot een terugkeer van de lummel bij Lommel. Harm had wat aan snelheid ingeboet en dan niet alleen qua denkvermogen. Gevolg: een nieuwe naam, ‘de lomperd van Lommel’.

Harm, gezegend met een totaal gebrek aan zelfreflectie, besloot actief te blijven in de voetballerij. Ditmaal als trainer. De lomperd bleef Lommel trouw, hier startte hij zijn trainerscarrière.  In 2003 was FC Brussels het haasje. ‘De puzzle van Brussel’ werd hij hier genoemd. Dit had alles te maken met zijn vermogen om urenlang te orakelen. Een soort Johan Cruijff maar dan zonder verstand van voetbal. Vervolgens Germinal Beerschot. Hier werd hij, geheel in de lijn van zijn bijnaam bij Germinal Ekeren, ‘Terminale Bereschijt’ genoemd.

Tot zover was het allemaal nog wel vol te houden, hij zat lekker in België, allemaal prima. Tot het moment dat Atteveld Nol de Ruiter aan zijn oren had getrokken en hij het veld mocht ruimen. Harm van Veldhoven of all people werd gevraagd als nieuwe trainer. En ach, eigenlijk is het ook wel logisch. In Limburg hebben ze hun verstand al jaren niet dus het past ook wel weer mooi allemaal. Club en trainer verdienen elkaar. Hopelijk helpen ze elkaar z.s.m. de vernieling in en horen we van beide nooit meer iets. U begrijpt dat hier de wens de vader van de gedachte is.

9 reacties op “Harm van Veldhoven”