Het leger

karremansSP-kamerlid Remi Poppe komt in het geweer (dit is inderdaad een woordgrap) tegen de wervingspraktijken van de Nederlandse krijgsmacht. Via de website www.oranjebaretten.nl worden volgens hem 11- tot 16-jarigen geworven om een robbetje te vechten uit naam van de oranje leeuw. Remi uitte zijn ongenoegen in een vraaggesprek met nu.nl. Dat is gek. Normaal staat Remi altijd z’n onvrede te uiten achter het katheder van de Tweede Kamer.

Is er ergens een dak verkeerd gerepareerd, Remi staat vooraan om de minister vragen te stellen over de algehele kwaliteit van het dakdekkersgilde en hoe hij dat in de toekomst denkt te gaan voorkomen……en schande dit….en belachelijk dat. Ook als er in een laboratorium van een mug een olifant is gemaakt, heb je Poppe aan het dansen (dit is eigenlijk weer een woordgrap). Hoe dat nu weer mogelijk was en of dat in de toekomst zomaar weer kan gebeuren.

Remi loopt altijd helemaal leeg daar achter het katheder. De Kamervoorzitter staat dit een paar minuten toe en dan zegt ze dat z’n tijd allang om is. De minister in kwestie antwoordt obligaat, de rest van de Kamerleden lacht wat en ze gaan weer over tot de orde van de dag. Niemand neemt deze overenthousiaste clown echt serieus.

Net zoals ik het Nederlandse leger eigenlijk niet serieus kan nemen. Dat komt deels door staatsecretaris van Defensie Jack de Vries. Hij is namelijk een bonenstaak met armen en die neem ik over het algemeen niet serieus. Maar goed, hij heeft er als Spin Doctor van het CDA wel voor gezorgd dat een charismaloze sukkel al ruim zeven jaar de baas is in Nederland. Dat is best knap, dus aan hem ligt het toch niet.

Nederlanders zijn er gewoon niet voor gemaakt denk ik; vechten in een woestijn of een bos tegen allerlei boze baarden en andersoortig tuig. Waar Amerikanen met grote letters “Fuck you, Taliban!” op een bom schrijven, zouden de Nederlandse soldaten iets als “En nou is het potverdikkie een keer afgelopen, x-je Martin” aan de bom toevertrouwen.

Het heeft ook iets met de geschiedenis te maken. Een leger dat de enige keer dat ze op haar eigen grondgebied werd aangevallen alleen maar tegenstand kon bieden op een 52 meter hoge berg  in Utrecht en een lange dijk op de grens van Friesland en Noord-Holland heeft de schijn een beetje tegen.

Tel daar het optreden van de krijgsmacht in Srebrenica bij op en de moed zinkt je helemaal in de schoenen. Terwijl duizenden Bosniërs een kopje kleiner werden gemaakt, dansten de Nederlandse soldaten de horlepiep in Zagreb vanwege hun veilige terugkeer uit de enclave. Dat overste Karremans zich liet afbluffen door de Servische schurk Mladic hielp ook niet echt mee. Karremans gaf ons nog wel mee dat je niet op pianospelers mag schieten. Dit moet de reden zijn dat Wibi Soerjadi nog steeds in leven is. Ook dat nog.

Nu zitten we in Afghanistan en zo af en toe wordt Nederland geroemd vanwege de Dutch Approach. Vooral als iemand wil dat we daar langer blijven overigens. De Dutch Approach houdt in dat je militaire aanwezigheid combineert met diplomatie en opbouw. Geen Scud-raketten afschieten maar Ola-raketten uitdelen. Mooi allemaal natuurlijk, zeker als het werkt, maar het imago van een net-niet-leger werp je daarmee niet van je af. Daarvoor moeten we eens willekeurig om ons heen gaan schieten in Uruzgan. Typisch een taak voor 11- tot 16-jarigen.

25 reacties op “Het leger”