Afgelopen zondag was ik in de grote zaal van de Oosterpoort beland om een optreden van Wende Snijders -de chansonniere die geen Franse chansons meer zingt- te bekijken. In plaats van die chansons zingt ze nu eigen gemaakte liedjes die zich niet in één hokje laten plaatsen. Naar mijn mening kan ze dat zeer bekwaam. Het lag dan ook niet aan haar dat er zich bij mij enkele momenten van ergernis en verbazing voordeden.
Daar waren allerlei grijsaards de oorzaak van. Want ondanks dat Wende in en op alle media die je maar kunt verzinnen, bekend had gemaakt dat ze nu geen liedjes van Brel en Piaf zou gaan zingen, leek het toch wel een ledenvergadering van de plaatselijke ANBO daar in de Oosterpoort. Toen bij binnenkomst bleek dat minimaal de helft van de plaatsen, zoals te doen gebruikelijk bij een popconcert, was bestemd voor staande mensen leek de Oosterpoort dan ook te klein. Vooral voor mensen die wilden zitten.
Zelden zag ik een halfuur voor aanvang zo een lege zaal, maar wel een volle zittribune. Zelden ook zag ik meer verbaasde gerimpelde gezichten van mensen die bij binnenkomst ineens moesten gaan staan. Maar de babyboomers zouden de babyboomers niet zijn als ze daar niet wat op hadden gevonden.
Een deel van de zittribune was namelijk afgesloten met doeken. U weet wel, van die doeken die de akoestiek in een zaal ten goede komen en er dus niet voor niets hangen. Nou, daar trok een horde vijftigers zich dus mooi niks van aan. Een groep huisvrouwachtigen nam al gauw het voortouw om die Oosterpoort eens even te ontdoen van de rij doeken die daar zo mooi hing. De mannen lieten het gedwee over zich heenkomen. En dan achteraf op het gastenboek zeiken dat het geluid niet goed was. Ene Esther meldt daar ook nog dat ze dacht dat ze weggetrild werd. Welkom in de wondere wereld van de popconcerten, Esther.
Terwijl enkele van de vijftigers inmiddels gedesillusioneerd de zaal verlieten en Wende en haar band ondertussen rustig doorgingen met het ‘lawaai’ maken dat we ook wel popmuziek noemen, moest ik ineens aan iets anders denken. Wanneer de ouders van Wende haar Wendy hadden genoemd, was ze waarschijnlijk geen artieste geworden maar gewoon caissière bij de ALDI. Hoe één letter een wereld van verschil kan maken. De weggetrilde bejaarden zullen op dat moment wel hebben gesmacht naar een Wendy. Ik niet.
U bent geen waardeloze babyboomer, dus volg ons op Twitter.
Ironisch genoeg speelt Wende Snijders in de hit ‘Houdou’ van de Vliegende Panters een glansrol als kassameisje: