Men vraagt mij weleens: wat doe je nou het liefst in je vrije tijd? Meestal antwoord ik dan: onder het genot van een heerlijk glas bier over de wereldproblematiek discussiëren. Het mooie van de wereldproblematiek is dat je er niet over uitgepraat raakt. Er is altijd nog wel ergens wat wereldproblematiek waar je het nog niet over hebt gehad.
De leukste wereldproblematiek om te bespreken, vind ik de wereldproblematiek die ontstaan is vanwege een grensconflict. Hierbij kun je denken aan het aloude conflict tussen de Israeli’s en de Palestijnen, maar ook het gesteggel over wie er nu recht heeft op de olie onder de Kaspische Zee (Iran of de voormalige Sovjetrepublieken aan de andere kant) kun je gerust onder de noemer ‘wereldproblematiek’ scharen.
Genocide is ook altijd een vorm van wereldproblematiek waar je hele debatavonden mee kunt vullen. Het is heerlijk als je tijdens zo’n avond iets zegt en een gedeelte van de zaal instemmend knikt. Zo van: die heeft goed over de wereldproblematiek nagedacht. Want dat vind ik wel; voor je wat over de wereldproblematiek hebt gezegd, moet je er wel een beetje over nadenken. Dat kan trouwens prima thuis, met een glaasje wijn erbij – of in het geval van Prem Radhakishun een fles rum.
Niet iedereen moet natuurlijk instemmend knikken als je iets zegt over de wereldproblematiek. Dan ontstaat er geen discussie. En dat is toch het mooiste. Dat jij het één zegt over de wereldproblematiek en iemand anders het compleet tegenovergestelde. (‘Ik ben voor Israel’ tegenover ‘Ik ben voor Palestina’).
Als je degene met het tegenovergestelde standpunt over de werelproblematiek helemaal klem kunt lullen, dan is de avond geslaagd. Je gaat met een voldaan gevoel naar huis. Een lekker avondje wereldproblematiek zit er weer op. Morgen weer. Er is immers wereldproblematiek genoeg. Daar kunnen we de hongernegers en anderen niet dankbaar genoeg voor zijn!
Volg ons op Facebook en vind ons leuk op Twitter. Of andersom. Kijk maar.