Toen ik het filmpje zag waar dit stukje om draait, voelde ik fysieke afkeer. Nu denk je misschien dat het beelden van een gifgasaanval zijn, of Humberto Tan die in z’n nieuwe talkshow tijdens een gesprek met Jan Smit zinnen probeert te formuleren, maar niet verder komt dan ‘Hij is vader geworden met zij zoon Senn’ en ‘Je bent aan het schrijven met nieuwe nummers’.
Wees gerust: zo erg is het ook allemaal weer niet. Maar toch, wel fysieke afkeer. Van die rillingen en een onbestemd gevoel in mijn maag. Een beetje plaatsvervangende schaamte, dat ook. Waarvoor? Dansende werknemers in hun lunchpauze. Een lunchdisco, of zoals de initiatiefnemers het zelf noemen: lunchbeat.
Het werk t zo: rond twaalven, na een ochtend hard werken, ga je met je collega’s richting de kelder, grijp je in het voorbijgaan een pistoletje uit een rieten mand en even later vind je jezelf dansend terug op de beats die een veertiger met een moeilijke bril achter een draaitafel je voorschotelt.
Daar sta je dan, van je pistoletje te smikkelen terwijl je ongemakkelijk heen en weer hupst op de dansvloer, waarop een jolig type voor de gelegenheid zo’n geel bord heeft neergezet dat je normaal gesproken waarschuwt voor een gladde vloer. Nu staat er een icoontje van dansende mensen op. Dancefloor staat erboven en eronder, om het totaal niet ongedwongen karakter nog maar eens te benadrukken. Brrrrrrrrrrrrrrrrrrrr.
Die lekker gekke collega van finance perst er een laatste mal dansje uit en dan maakt de veertiger met moeilijke bril achter de draaitafel een einde aan de lijdensweg. Uiteraard niet voordat je jezelf een applausje hebt gegeven. Je mag weer aan het werk. Godzijdank.
Kijk en naar zo’n lunchbeat en huiver:
httpvh://www.youtube.com/watch?v=WBBb0iSupw4
Volg ons op Facebook en vind ons leuk op Twitter. Of andersom. Kijk maar.