In de diarree van kroningsellende die de afgelopen weken over ons werd uitgestort, was er voor mij één lichtpuntje. Letterlijk: een lamp. Een lamp die in 1988 in de handen van Koningin Beatrix werd gedrukt.
Ik heb de beelden een keer of vier langs zien komen, geschoten bij het ‘spontane’ bezoek dat de Koninklijke familie op Koninginnedag 1988 aan de Amsterdamse Jordaan bracht. De Koningin, in bloemetjesjurk, schudt handen van Jordanezen. Niets wijst er nog op dat ze zometeen een lamp in haar handen krijgt gedrukt. En dan zwiept er uit het niets een kleine schemerlamp het beeld in, eentje van het type dat goed staat op een eikenhouten bijzettafeltje, naast een oude, bruine stoel die niet lekker zit.
De man die ‘m in haar handen drukt, doet alsof het de normaalste zaak van de wereld is – en misschien is het dat ook wel. Hij schudt de hand van de Koningin, geeft haar de lamp en knoopt een gesprekje aan met Prins Claus, vermoedelijk over de nieuwe bougies die hij voor z’n Opel Kadett heeft gekocht. En of Claus soms ook een Opel Kadett heeft?
Ik zie de man voor me, een avond eerder. Hij zit in z’n oude, bruine stoel. Naast ‘m op het bijzettafeltje staat een lamp. Hij kijkt naar de lamp en denkt aan zijn Koningin: ‘God, zou dat arme vrouwtje wel voldoende licht hebben in dat grote paleis van haar als ze een boek wil lezen.’ De dag erna, als hij hoort van het verrassingsbezoek, twijfelt hij niet. Die lamp moet naar de Koningin, koste wat het kost.
De Koningin reageert zoals een vorstin hoort te reageren op een lamp in haar handen: ze doet of-ie er niet is en loopt door.
Wie drukt Willem-Alexander morgen een lamp in zijn handen? Geen lamp, geen kroning! Dat rijmt niet, maar is wel eventjes wat belangrijker dan een woning.
Volg ons op Facebook en vind ons leuk op Twitter. Of andersom. Kijk maar.
Hier geeft de man zijn schemerlampje aan de Koningin:
Hier doet de Koningin alsof er niet zojuist een lamp in haar handen is gedrukt:
