Als ik met de trein door Almere rijd, hetgeen nogal eens voorkomt de laatste tijd, dan moet ik altijd vechten tegen de tranen. Almere ontroert mij. Alles is er zo recht. De gebouwen, de straten, de grasveldjes. Zelfs de rotondes in de verte zien er op een bepaalde manier recht uit.
Maar Almere is meer dan recht. Almere is ook duidelijkheid. Is een aangelegd veldje met een groot metalen hek eromheen om op te voetballen, dan zetten ze met hele grote rode letters ‘voetbal’ op dat hek. Is het veldje om op te basketballen, dan zetten ze met hele grote rode letters ‘basketbal op het hek. Is het veldje voor tennis bedoeld, dan staat er ‘tennis’ in dezelfde koeienletters op het hek. In Almere zul je nooit mensen met een racket een geel balletje door een ring zien slaan. En dat is goed om te weten.
(Waarschijnlijk verliezen meisjes van zestien wel hun maagdelijkheid in ruil voor een paar breezers op alle drie de veldjes tijdens zwoele zomeravonden. Zo is Almere ook wel weer.)
Almere is zo beschouwd de Arie Boomsma onder de Nederlandse steden. Een beetje stout met dat pleintjesgeneuk van ze, maar eigenlijk oerdegelijk. En saai, ja, dat ook wel een beetje. Maar hang maar eens de beest uit als alles recht is. Nee, dan ga je op vrijdagavond gewoon rustig op je bankje naar een familieprogramma zitten kijken in je doorzonwoning aan de Tubastraat of de Hollywooddreef.
Dat is verder niet zo’n probleem, maar ik heb gewoon het idee dat er meer inzit. Diep van binnen zijn al die brave Almeerders een geile Peter Jan Rens, die vrijdagavond in de disco negentienjarige meisjes willen versieren. Maar het komt er niet uit.
Daarom gun ik de Almeerders een tochtige steeg met schots en scheve klinkers en veel betonrot. Ik gun ze een pleintje waar basketballers slaande ruzie krijgen met voetballers. Ik gun de Almeerders een architect die z’n liniaal kwijt is. Pas dan zal de Peter Jan Rens in ze ontwaken. En dan gaan we wat beleven.
Volg ons op Facebook en vind ons leuk op Twitter. Of andersom. Kijk maar.