Tot aan de verkiezingen op 12 september enkele stukjes over de periode voor de verkiezingen, waarin kiezers als kleine kinderen behandeld worden, en politici zich gedragen als kleine kinderen door allemaal dingen te doen die ze normaal niet zouden doen, zoals de polonaise lopen bij een uitgerangeerde presentatrice van Omroep Max. De campagnetijd dus.
De laatste politicus die ik in levende lijve zag, stond op dat moment op het punt een frisbee de lucht in te gooien in het kader van een wereldrecordpoging frisbeegooien te Groningen. Wouter Koolmees, financieel specialist van D66. Een slimme man. Hij moet in staat worden geacht tot op drie decimalen achter de komma uit te kunnen rekenen hoeveel een geluidloos windje van EEN SOCIALIST de staatsschuld doet stijgen.
Afgelopen zaterdag zag ik hem weer. Nu op tv. Hij stond ten overstaan van heel veel andere D66-leden op een podium, tussen allemaal andere D66-coryfeeën in, mee te klappen met een opzwepend housedeuntje. Er vielen ballonnen met het D66-logo erop uit de lucht.
Wouter – 35 jaar, guitige kop, dikke lippen, en een haargrens die ongeveer ter hoogte van z’n kruin zit – schopte de ballonnen hard weg met de punt van z’n rechterschoen. Hij keek naar z’n buurman met een blik die zei: goh, wat staan wij hier leuk ballonnen weg te schoppen!
Het was op dat moment dat Wouter Koolmees mijn stem verloor. Een geïsoleerde frisbee of ballon wilde ik Wouter nog vergeven, maar bij elkaar opgeteld was het teveel van het goede. Er zat een patroon in.
Maar ja, wie dan?
Dat werd de dag erna opgelost. ’s Ochtends keek ik naar het programma Boeken, waarin een man te gast was die met een dikke winterjas aan en een verrekijker om z’n nek – ‘die heb ik altijd om’ – aan een tafel zat en vertelde over hoe hij in het dagelijks leven vogels bestudeerde – ‘ik ga vaak in een boom zitten.’
Dat heeft met politiek nog niet veel te maken, ware het niet dat na deze vogelmeneer het programma Buitenhof volgde en ik een tweet de wereld instuurde die als volgt luidde: ‘Nu clichés in #buitenhof. De eerste politicus die belooft altijd met een verrekijker om z’n nek in zetel plaats te nemen, krijgt mijn stem.’
Een paar minuten later al kreeg ik een melding binnen op het scherm van mijn telefoon: ‘dat beloof ik!’, schreef Paul Plantinga. Dus als Paul de komende twee weken geen frisbees de lucht in gooit en tegen ballonnen aan schopt, zal ik op 12 september op de nummer 21 van het Democratisch Politiek Keerpunt stemmen. Daarna ga ik in een boom zitten.
Volg ons op Facebook en vind ons leuk op Twitter. Of andersom. Kijk maar
