Het logo van de VN

Je zou denken dat een intergouvernementele organisatie waar maar liefst 193 lidstaten bij aangesloten zijn – één daarvan heet trouwens wel Saint Vincent en de Grenadines, wat in principe klinkt als een Franse zanger die met twee dikke achtergrondzangeressen bruiloften en partijen afstruint – het op logogebied wel een beetje voor elkaar heeft. Dat ze in hun 67-jarige bestaan er weleens aan gedacht hebben een duur reclamebureau in de arm te nemen die iets moois van de letters U en N in elkaar knutselde.

Niets is minder waar. Het logo van de VN lijkt het resultaat te zijn van een waardeloze huisschilder die een blauw doek onder z’n ladder legde en daarna met witte verf aan de gang is gegaan. Toevallig ontstond er na het gepruts van de huisschilder op z’n laddertje een patroon op het blauwe doek onder hem dat ergens in de verte wel wat deed denken aan de vorm van de vijf continenten die planeet aarde rijk is.

Begrijp me niet verkeerd; het blauw met wit gespetter zou best ergens van pas kunnen komen, maar niet als logo van de grootste intergouvernementele organisatie ter wereld. Een psycholoog zou het logo van de VN bijvoorbeeld in kunnen zetten voor een diepgravende analyse van zijn cliënt. Gewoon de cliënt even het logo laten zien en dan vragen wat hij of zij er precies in ziet. Een bebaarde blauwe mier met witte ogen op een wit oppervlak. Ah, faalangst. Zoiets.

Verder zie ik niet in hoe dit logo tot iets constructiefs zou moeten leiden. Vrede, om maar eens wat te noemen. Iemand die grootschalige genocide wil plegen of z’n eigen bevolking wil afslachten, laat zich er in ieder geval niet door tegenhouden. Dat heeft de (recente) geschiedenis wel uitgewezen. Weg met dat logo!

Focus op het blauw en je ziet een soort mier met een baard in het midden:

Volg ons Facebook en vind ons leuk op Twitter. Of andersom. Kijk maar.