Dit wordt niet zo’n lang stukje. Toch duurt het schrijven ervan langer dan normaal. Om de zin moet ik de gang naar de wc maken. Er staat een emmer naast me. Ieder woord dat ik typ voelt als een marathon. Zweet. Ik ben ziek.
Zondag was het nog veel erger. Ik zal u de details besparen. Dat scheelt mij ook weer een paar marathons. Maar man, wat was het waardeloos. Een glas water drinken en dan na een half uur het gehele glas water kokhalzend weer de omgekeerde weg zien maken, met de ogen gericht op de bodem van een emmer die inmiddels een lucht verspreidt welke je ook zonder ziekte zou doen kokhalzen. En dat zijn dus nog niet eens de details.
’s Avonds verlichtte Rafael mijn lijden kortstondig. Onder m’n dekbed op de bank probeerde ik een vuist te ballen. Waarschijnlijk was het één van de treurigste vuistjes ooit. Bovendien was de vreugde van korte duur. Het wonder van Charkov bleef uit. Ik ging nog maar eens naar de wc. Wederom hopend op een wonder. Helaas bleef het bij een hoop gesputter. Of eigenlijk ook geen hoop. Nou ja, u begrijpt het wel.
Volg ons op Facebook en vind ons leuk op Twitter. Of andersom. Kijk maar.