Het afgelopen weekend heb ik geapplaudisseerd voor een knuffelpanda die een driedubbele salto maakte. Uiteraard deed hij dat niet op eigen kracht, maar toch klapte ik het eelt van m’n handen voor de zwartwitte knuffelbeer van nog geen veertig centimeter hoog.
Even daarvoor had ik nog als een idioot met diezelfde handen op de tafel getrommeld, samen met de overige leden van het gezelschap waarin ik verkeerde. Dit teneinde de spanning op te bouwen voor de aanstaande driedubbele salto van de knuffelpanda.
Deze twee alinea’s herhaalden zich ettelijke malen.
Hoe zit dit nu precies? Want ik denk wel dat ik u een verklaring schuldig ben. Je kunt niet zomaar een gek verhaaltje opschrijven over een driedubbele salto’s makende knuffelpanda zonder op te schrijven hoe dat precies zit.
Nou, het zit zo: mijn neefje van tweeënhalf gooide de panda in de lucht, waarbij het beestje drie keer over de kop vloog in de lucht en onzacht landde op tegels onder de tafel. Wij lieten dat voorafgaan door tromgeroffel op de tafel, en beloonden de panda met applaus voor zijn acrobatische staaltje, al verdiende die dat eigenlijk helemaal niet met zo’n waardeloze landing.
Mijn neefje moest om het geheel heel hard lachen. Dan doe je dat.
En ja, eigenlijk was het ook best leuk om mee te doen met de act, bedacht ik toen ik mijn vader even later ongemakkelijk, maar lachend zag zitten op een heel klein plastic paardje met wieltjes eronder.
Volg ons op Facebook en vind ons leuk op Twitter. Of andersom. Kijk maar.