Dit jaar ben ik, net als ieder jaar, in alle vroegte op Koninginnedag afgereisd naar de Vrijmarkt in Den Haag. En ieder jaar zit ook zij er weer. Net als alle anderen op een kleedje, alleen is dat van haar van fluweel. Ze is nooit zo vrolijk. Moppert over de dag die komen gaat. Haar rechterhand houdt ze zorgvuldig in een bak met ijs.
Met haar andere hand schenkt ze koffie uit een thermoskan in een koffiekopje met een ingewikkeld wapen (leeuw plus Franse tekst) erop. Ik merk dat ze er niks bij heeft en frommel uit de zak van mijn jas een stukje ontbijtkoek dat ik nog over heb van de treinreis hiernaartoe. Er verschijnt een ironisch lachje op haar gezicht. ‘Nee jongen, dat krijg ik vandaag nog genoeg voor de kiezen.’
Op het fluwelen kleedje voor haar ligt een oude opgezette olifantenpenis, inclusief scrotum. ‘Is van mijn vader geweest’, vertelt ze. Het ziet er gebruikt uit. Waarvoor durf ik niet te vragen. Op het kleedje liggen ook nog uitgestald: een oud Marlboro-jackie en een stukje bast van een boom met daarin de initialen B en C gekerfd, ertussen een hartje met een pijl erdoor. ‘Daar is nog tegen gepraat’, zegt ze wijzend op de bast.
Buiten mij schenkt niemand aandacht aan haar en haar spulletjes. Zonder haarlak, mooi gewaad en zwaaiend handje is ze opeens ook maar gewoon maar een gek wijf op een kleedje met waardeloze spulletjes waar je leuk langs kan lopen op je vrije dag.
Mét al die zaken waren sommigen van hen vol bewondering blijven staan te kijken. Weet ik veel, misschien zouden ze de opgezette olifantenpenis zelfs wel een likje geven. Maar nu, nu worden zij en haar spulletjes gewoon achteloos voorbijgelopen door het volk.
De vrouw op het fluwelen kleedje lacht minzaam en lijkt het allemaal prima te vinden. Het kan alleen hier, op dit moment. Alleen hier op de Vrijmarkt is ze even vrij. Daarna is er weer dat hysterische, rare gedoe waarbij een normaal mens verafgood wordt om wie ze is en niet om wat ze doet. De lach verdwijnt langzaam van haar gezicht; het besef dat ze straks weer iemand is waar ze zelf niet voor heeft gekozen, dringt door.
Ik wens haar sterkte en loop weer verder, uiteraard in een juten zak, met een oranje pruik op mijn kop.
Volg ons op Facebook en vind ons leuk op Twitter. Of andersom. Kijk maar.