Bij de aankondiging van het progamma stond het geluid van mijn tv nog uit. Ik zag Jeroen Snel en Tijs van den Brink glunderen. Ze gingen na de STER het IJsjournaal presenteren. Ze hadden er zin in, kon ik zien zonder ze te horen. Tijs van den Brink had zelfs zijn Mart Smeets-trui aangetrokken. De dag ervoor had Jeroen Snel in een promo al gezegd dat het programma er ‘voor ons nationale ijsgevoel’ zou zijn.
Om maar niets te missen van dat gevoel, zette ik het geluid van de tv aan. Het IJsjournaal begon. Jeroen en Tijs zaten aan een houten tafeltje. Naast hen een vrouw die ooit de Elfstedentocht had gewonnen en gedurende het programma zou uitgroeien tot een irritant wijf die ‘ken’ in plaats van ‘kan’ zei.
We kregen beelden te zien van ijs. Inmiddels voelde ik al een behoorlijk nationaal ijsgevoel. Dat gevoel werd alleen nog maar sterker toen ik de ijsmeester van de Vereniging de Friese Elf Steden hoorde zeggen dat hij vanwege de volle maan de grootste optimist in Friesland was. Ofzoiets.
Jeroen en Tijs kondigden ene Marjan aan. Ze stond met een microfoon in haar hand op de Bonkevaart, die volgens haar de hoofdstad van Friesland was. Alhoewel ze officieel door de makers van het programma niet zo genoemd werd, vond ik haar Neerlands eerste, en voorlopig enige ‘ijsreporter’. Ik vond dat, omdat ze vanaf de Bonkevaart allemaal interessante feitjes over ijs met ons deelde. Ze zorgde ervoor dat ik nog meer ijsgevoel door mijn aderen voelde stromen.
Dat het IJsjournaal niet alleen om de Elfstedentocht draait, bleek uit de ticker die onderin beeld liep. De ‘ijsticker’, noem ik hem maar even. Op de ijsticker viel, naast allerlei ander ijsnieuws, het volgende te lezen: ‘Smeer uw autorubbers in met talkpoeder om bevriezing te voorkomen.’ Smaakpolitieagent Rob Geus had dus ook wat met het programma te maken.
Na de tip over autorubbers rolde er een tekst over het scherm met het schaatsweercijfer. Een acht! Het versterkte mijn ijsgevoel zodanig dat ik niet zeker meer wist of het nog wel veilig was om verder te kijken.
Ik deed het toch. Gelukkig maar, want het was tijd voor het onderdeel ‘De Nationale Thermometer’. Geen gevoel dus, maar harde feiten! Enigszins verrast was ik toen het onderdeel bleek te behelzen dat er een hysterische man onverstaanbaar over z’n houtjes sprak. Toch deed het mijn ijsgevoel om onverklaarbare redenen naar nog grotere hoogtes stijgen. Zo gaat dat met gevoelens. Niet te verklaren.
Na het item waarin een dierenarts zei dat het goed is om een schaaltje sneeuw buiten te zetten voor dorstige dieren bereikte ik mijn hoogtepunt. Tijs en Jeroen beloofden met hun programma door te gaan tot de Elfstedentocht gehouden wordt. Van mij mag het nog wel een poosje duren.
Volg ons op Facebook en vind ons leuk op Twitter. Of andersom. Kijk maar.