Ik zat onlangs in een bus die redelijk vol was. De stoel naast mij was nog vrij, maar dat was het dan ook wel zo’n beetje. De bus hield stil bij een bushalte. Niemand had op ‘het knopje’ gedrukt, dus er wilde iemand instappen.
Het bleek om een vrouw te gaan. Met een kind op haar rug, in zo’n tas. Met ‘zo’n tas’ bedoel ik een tas die speciaal is ontworpen om jonge kinderen in op te bergen tijdens het lopen. En dat dus op je rug. Het is wat. De vrouw met de kindertas kocht ondertussen een kaartje bij de buschauffeur, keek rond en ging naast mij zitten.
Het laatste deel van die zin duurde zo’n vijf minuten.
Een kaartje kopen en rondkijken gaat prima met een tas op je rug waar je kinderen in op kunt bergen, maar zitten niet. De tas moet eerst af en het kind moet eruit. Althans, dat is gangbaar bij mensen die hun kinderen niet mishandelen (als je kind in een tas stoppen al geen mishandeling is).
Dit was geen vrouw die haar kind mishandelde door hem – het was een jongetje – in een tas te laten zitten gedurende een busrit. Het gevolg daarvan was dat er allerlei riempjes los moesten. Riempjes losmaken in een rijdende bus is niet eenvoudig. Ze slaagde er evengoed wel in na verloop van tijd.
De vrouw ging zitten, met het kind op haar schoot, en gaf het een knuffel. Een dier, geen teken van genegenheid. Het kind gooide de knuffel op de grond, naast de kindertas die in het gangpad stond.
Dit tafereel, het daadwerkelijke zitten dus, duurde ongeveer een minuut.
Daarna raapte de vrouw de knuffel op, stopte het kind weer in de tas en maakte allerlei riempjes vast. Ook dat ging niet vanzelf in een rijdende bus. Ze slaagde er evengoed wel in na verloop van tijd. Ze drukte op ‘het knopje’, de deuren deden van ‘psssssjjjjjjjj’ en de vrouw verliet de bus, met het kind weer op haar rug, in dezelfde tas als zo-even.
Voor mij waren het tien gekke minuten. Voor de vrouw en het kind ook, lijkt me.
Volg ons op Facebook en vind ons leuk op Twitter. Of andersom. Kijk maar.