Dagen dat het amper licht wordt

Er zijn van die dagen, en we zitten er middenin, dat je door het raam naar buiten kijkt en niets ziet dan grauwe, grijze massa. Dagen dat je om twaalf uur ’s middags vertwijfeld naar het lichtknopje tast. Dagen dat de zon een gekke, futuristische uitvinding van Professor Barabas, Willie Wortel of, godbetert, Chriet Titulaer lijkt. Dagen dat je mijmerend over zand tussen je tenen naar je hippe slippers zit te staren. Dat zijn de dagen dat het amper licht wordt.

Wanneer je buiten komt op dat soort dagen, iets wat je eigenlijk beter niet kunt doen, in de foetushouding met een kleedje op de bank is een beter idee, dan waan je je in de voormalige Sovjet-Unie. Niemand heeft er zin in. Mondhoeken staan omlaag en iedereen lijkt opeens op Frank de Boer. Kleuren bestaan niet, net als Ron Brandsteder.

Dat laatste is dan positief, maar verder is er weinig aan, die dagen dat het amper licht wordt. Het is op die dagen moeilijk voor te stellen dat je in juni weer met een oranje klomp op je hoofd in een veel te hete kroeg een wildvreemde omhelst omdat ene Wesley, Rafael of Robin een balletje tussen twee palen ramt.

Het is nog moeilijker voor te stellen dat er rond die tijd ook weer zwermen muggen om je hoofd zoemen wanneer je om drie uur ’s nachts niet kunt slapen door de aan je zwetende lijf plakkende lakens. Of een file, omdat je met z’n allen ergens aan zee op een handdoekje wilt liggen. Het lijkt allemaal nog zo ver weg. Net als melk die bederft, ook al staat het in je koelkast en is de houdbaarheidsdatum nog niet verstreken. Op je hippe slippers, en dan smeltend teer op de weg van je huis naar de supermarkt, nog zoiets.

En zo is er gelukkig altijd wel wat te zeiken.

Volg ons op Facebook en vind ons leuk op Twitter. Of andersom. Kijk maar.