Het was een gewone zaterdagmiddag, bijna kwart over drie. Mijn team, het elfde van studentenvoetbalvereniging The Knickerbockers, speelde als zo vaak op het nauwelijks met rubber ingestrooide kunstgrasveld en had precies twaalf man, dus teamgenoot D. zat op de bank. We speelden de tegenstander – uiteraard gehuld in te strakke shirts voor hun omvang, en ieder met een goed gecoiffeerde haardos onder de neus – als zo vaak helemaal zoek, maar stonden toch achter.
In de rust een lauw kopje thee uit een verroeste ketel, daarna plichtmatig de tweede helft afwerken, en we konden alweer aan het bier. Niets wees erop dat er vlak voor rust iets moois stond te gebeuren. Ook nog niet toen de keeper van de tegenpartij de bal vrij onbeholpen over de zijlijn schoot, vlakbij de dug-out waarin teamgenoot D. chagrijnig voor zich uit zat te staren.
Iemand riep: ‘Bal’. Teamgenoot D. ontwaakte uit z’n vroege winterslaap, stond op, pakte de bal in z’n handen en trapte die weer richting de keeper. Die van de tegenstander van The Knickerbockers 1 welteverstaan. Teamgenoot D. had de bal geheel per ongeluk zo’n merkwaardig effect meegegeven dat die over het hek zeilde en na een paar keer stuiteren precies in het doelgebied van het naastgelegen veld 1 tot stilstand kwam.
Mijn directe tegenstander vroeg: ‘Komt hij er straks ook nog in?’ Iedereen die het hoorde, moest lachen.
Volg ons op Facebook en vind ons leuk op Twitter. Of andersom. Kijk maar.