Voor mij zijn ze sinds m’n basisschooltijd onlosmakelijk met elkaar verbonden: Nibbits en dropveters. Afzonderlijk van elkaar verdienden ze ook al een plekje in de top 10 van fijnste snoepgoed. Een opgerolde dropveter uit elkaar pielen en hem dan als een spaghettisliert opslurpen, er bestond bijna niets leukers. Of het moesten vijf Nibbitsringetjes om je vingers zijn.
De snoepjes van Napoleon, waarop je zo lekker kon sabbelen, waren ook leuk, maar de ‘zure bommen’ en salmiakballen hadden als groot nadeel dat je gehemelte er na een paar van die dingen bijhing alsof je zes staalborstels had doorgeslikt. En het plastic om de bal/bom heen, dat je ergens rond liet slingeren, kwam je vaak op een reprimande van je ouders te staan. Hubba Bubba kauwgom had een leuke naam, maar smaakte na een minuut al nergens meer naar. Geen partij voor een dropveter of een zakje Nibbits.
Het schuimblok, dat kon wel concurreren met een dropveter of een zakje Nibbits. Omdat hij zo gek smolt op je tong. Een dropsleutel kon de concurrentie ook aan, daar kon je een speen van maken. Kikkertjes waren leuk. Het waren immers kikkertjes. Banaantjes kon ik alleen waarderen als ik ze van een melkboer kreeg. Autodrop, wat een pret! Vooral met de dubbeldekkers. Allemaal geduchte rivalen van de dropveter en het zakje Nibbits.
Samen zijn de dropveter en de Nibbits echter onverslaanbaar. Niets kan op tegen een dropveter met een hele serie ringvormige chips eraan geregen. Dat komt niet eens door de smaak, alhoewel de smaak van Nibbits en dropveters verrassend goed samengaan, maar gewoon omdat het een dropveter met Nibbits eraan is. Het plezier dat het geeft om een stukje ringvormige chips aan een dropveter te rijgen, en het geheel daarna om je nek te hangen, is onbeschrijflijk.
Degene die voor het eerst ringvormige chips aan een dropveter reeg, verdient derhalve een standbeeld in zijn of haar woonplaats. Onthuld door de burgemeester, die daarbij uiteraard niet zijn normale ambtsketen draagt, maar een dropveter met Nibbits om zijn nek heeft hangen. Daarna een receptie. Zonder hapjes op een schaal, maar gewoon met z’n allen verzamelen rond de burgemeester, en dan: knagen maar!
Volg ons op Facebook en vind ons leuk op Twitter. Of andersom. Kijk maar.