Je bent er klaar mee, zo laat je weten aan De Telegraaf. Het gezuip, het geneuk. Het hoeft van jou niet meer. Je stopt met Oh Oh Cherso. Vanaf het volgende tv-seizoen moet iemand anders met een dikke pens het maar over Plorken en Pino’s hebben. Jij krijgt naar eigen zeggen niet het respect dat je verdient en dat begint te irriteren. Men heeft geen interesse in wie je echt bent. Daarom stop je. Ik snap dat best, Sterretje. Als er iemand respect verdient, dan ben jij het. Alleen al vanwege die geinige tatoeages op je schouders.
Nu je dat respect niet krijgt door twee weken lang op een Grieks eiland rond te lopen, moet je het anders aan gaan pakken. Iets nieuws gaan doen, zoals wijlen KNVB-bestuurder Jos Staatsen dat ooit zo mooi zei. Maar wat, Sterretje? Stukadoor worden, dat ligt het meest voor de hand. In het echt heet je namelijk Tony Wyczinski, en dat is natuurlijk een prima stukadoorsnaam. Na het stukadoren een fles wodka leegdrinken en dan de volgende dag weer een muur onder de mortel smeren.
Maar met zo’n achternaam ligt het wel erg voor de hand. Misschien moet je gewoon iets heel anders gaan doen. Iets wat men niet zo 1-2-3 van je verwacht. Dirigent worden. Of koorddanser. Of president van een middelgroot Aziatisch land. De middelgrote Aziaten zouden gek staan te kijken wanneer jij ze opeens vertelt wat ze allemaal wel en niet mogen doen.
Hoe knap het ook zou zijn wanneer je over een dun touwtje, dertig meter boven de grond gespannen, van de ene kant naar de andere kant van een circustent loopt; nu ik er wat langer over prakkiseer, denk ik toch niet dat je er veel voldoening uit zult halen, Sterretje. Hetzelfde geldt voor dirigeren en presidentje spelen. Iemand die een real-lifesoapster is geweest, heeft een andere standaard. Voor een simpele boerenlul als ik zou het allemaal fantastisch zijn, maar voor jou, Sterretje, ligt dat natuurlijk anders.
Eigenlijk is er maar één weg die je in kunt slaan, denk ik. Iets waar je zelf voldoening uit kan halen en wat je tegelijkertijd ook liters respect oplevert – of weet ik veel in welke inhoudsmaat respect zich laat meten. Dat is natuurlijk wijnboertje worden. Zo’n lief mannetje die ergens in een aftandse boerderij in Zuid-Frankrijk woont. Ik zie je al staan stampen in een bak vol met druiven. Alpinopetje op en gaan. Tussen de middag eet je een stokbroodje, en dan daarna maar weer stampen. De hele dag door.
Tijdens het druivenstampen komen er dan allemaal mensen naar je kijken die oprecht geïnteresseerd zijn in het gestamp, en er als klap op de vuurpijl ook nog ontzettend veel respect voor hebben. Dat weet ik zeker. En zo niet, dan heb je toch maar mooi een hele poos in de druiven staan stampen.
Volg ons op Facebook en vind ons leuk op Twitter. Of andersom. Kijk maar.