Ongemerkt fluit ik soms deuntjes van de 3J’s en Bløf. Dat wil ik helemaal niet, want ik vind de 3J’s en Bløf stom. Zelfs als ik het fluit, hoor ik die verschrikkelijke pseudopoëzie over vogels, bomen, zeeën, blauwe ruis en aanzoeken zonder ringen m’n oren teisteren. Brrrr. Toch tuit ik regelmatig de lipjes en komt de muziek die bij die teksten hoort fluitenderwijs uit m’n mond zetten. Min of meer dan. Ik ben niet zo muzikaal.
Vertwijfeld loop ik daarna over straat of door het huis, en vraag ik me af waarom ik juist die liedjes fluit. Het antwoord ligt altijd in de supermarkt, waar ik eerder die dag rond heb gescharreld. Producten in een mandje gooien, met op de achtergrond altijd een muziekje. Net niet zo hard dat het op het moment zelf opvalt. Bovendien, ik let niet op muziek wanneer ik moet bepalen of ik m’n reet de komende tijd met twee, drie, vier of vijf lagen toiletpapier wil afvegen. Ik ben een man, ik kan maar één ding tegelijk.
Het is wel daar dat Jan Dulles, Paskal Jakobsen, of wie er ook maar op Sky Radio of Q-music gedraaid wordt, zich in mijn hoofd verstopt. Jan en Paskal waarschijnlijk achter mijn ogen die glinsteren als een zee in een regen van spreeuwen, of in de schaduw van de spijt die binnenin mijn schedel huist. De andere artiesten verkiezen een minder poëtisch plekje in mijn aan perfectie grenzende brein.
Maar één dingen hebben de artiesten wel gemeen: op welke plek ze zich ook in mijn hoofd nestelen in de supermarkt, op den duur willen ze er weg. Dat kan al vrij snel zijn, wanneer ik met een volle boodschappentas over straat kuier, maar ook vier uur later, wanneer ik net bij de hoeren ben. Waar het ook is, het is irritant.
Kortom, supermarkten, zet die kutmuziek harder, zodat ik het meteen hoor en niet later opeens fluit, als ik net op het punt sta een knappe Roemeense de beurt van haar leven te geven! Hoeren houden ook niet van Bløf.
Volg ons Facebook en vind ons leuk op Twitter. Of andersom. Kijk maar.