Niet iedereen heeft ze, bovenburen. Ik wel. En ze hebben ook een olifant. Nu heb ik niets tegen huisdieren in het algemeen, maar wel als het zo’n zwaar dier is en hij in een kooi zit die haast onophoudelijk door de kamer heen en weer gesleept wordt. Dat is naast behoorlijk dieronvriendelijk, een bron van irritatie voor mijn trommelvliezen.
Omdat ik niet als ‘die vervelende onderbuurman die altijd zeurt over geluidsoverlast’ bekend wil staan, maar juist wel als een enorme dierenvriend, heb ik de politie gebeld met de mededeling dat mijn bovenburen een olifant in een veel te kleine kooi houden in hun huiskamer. Of ze niet zo’n nieuwbakken Animal Cop op hen af konden sturen. Natuurlijk kon dat, was het antwoord van oom agent. Daar zijn de Animal Cops immers voor. Aldus geschiedde.
Vervolgens bereikte mij een wel heel vreemd bericht. Er stond volgens de Animal Cop helemaal geen olifant in een veel te kleine kooi in de huiskamer van mijn bovenburen. Laat staan dat ze er de hele tijd mee aan het zeulen waren. Ik vroeg nog: ‘Een nijlpaard dan misschien?’ Ook geen nijlpaard. Om alles uit te sluiten, vroeg ik of hij ook had geprobeerd een boekenkast aan de kant te schuiven, waarachter zich misschien een geheime ruimte bevond met daarin een olifant in een te kleine kooi. Had-ie ook gedaan. Geen geheime ruimte.
Naast dat mijn plafond bijna elke avond instort, stortte ook mijn wereld in na het horen van deze mededelingen van de Animal Cop. Wat kon in godsnaam nog meer voor zoveel lawaai zorgen? Ik wist het echt niet. Het enige wat ik nu kan bedenken is dat mijn bovenburen elke avond de chachacha staan te dansen met vier aambeelden onder hun voeten gebonden. Dan zal dat het wel zijn. Snel de Aambeelden Cops bellen…