Han jongen, waar ben je in Godsnaam mee bezig? Ik zag je afgelopen week tijdens een afscheidsprogramma voor Willem Duys op tv en er was iets goed mis. Er was een halve Han verdwenen. Het overgebleven deel Han hing als een zielig hoopje huid om je botten. Doordat je kapsel ook nog veel weg had van een spinnenweb, was het hele plaatje niet bepaald Han Peekel-promotie.
Ik had een paar zekerheden in het leven, Han. Bier is lekker, pizza ook, en Han Peekel is ontzettend dik. En nu verscheen je zomaar op een willekeurige doordeweekse avond als iemand die vroeger heel erg dik was geweest. Het vel van je voormalige onderkin dat over je eeuwige vlinderstrikje blubberde verried dat. Het jasje dat je droeg, was vier maten te groot. Je was mijn Han niet meer.
Jouw onderkin was ooit een baken in mijn jeugd. Zeventien jaar lang presenteerde jij en die onderkin het tv-programma Wordt Vervolgd. Een gouden tijd, Han. Je liet ons allemaal leuke tekenfilms zien. Dat was al fijn, maar het mooiste was nog hoe jij ons in een kleurige jas, en altijd een vlinderstrikje dragend, door de uitzending heen loodste, met die ontzettende plofkop van je.
Wanneer er dan een tekenfilm ingestart werd, ging mijn fantasie met me op de loop. Ik stelde me voor hoe jij in de tijd van één zo’n tekenfilmpje drie grote pannen met kaasfondue naar binnen goot. Geen gezeik met stokbrood en stukjes broccoli, maar gewoon die pan aan je mond en dan de boel in één teug naar binnen laten glijden. Van de kokend hete kaas die je gehemelte tergde, trok je je niks aan. Je moest het volgende filmpje weer aankondigen.
Meestal was dat een tekenfilm van de Roadrunner en zijn eeuwige vijand Wile E. Coyote. Ook tijdens zo’n miep-miep-zoef-zoef-filmpje nam mijn fantasie weer een loopje met me. Ditmaal stelde ik me voor dat jij de Roadrunner was, en hoe Wile E. Coyote je al na een paar seconden te pakken had. Niet omdat een staaf dynamiet eens een keer op het geëigende moment tot ontploffing werd gebracht, maar gewoon omdat je niet vooruit te branden was. Te dik, Han. De coyote haalde je wandelend in.
Even later waren de rollen omgedraaid. De Roadrunner was weer een supersnelle renvogel en jij was plotseling Wile E. Coyote. Andermaal liep het niet best met je af in mijn fantasie, Han. Uiteraard kreeg je de Roadrunner niet te pakken en had je net als Wile E. Coyote op een gegeven moment geen vaste grond meer onder je voeten. Waar Wile E. dan echter nog even verbaasd in de lucht blijft hangen, stortte jij als een baksteen naar beneden. Ook dat kwam uiteraard door je kolossale voorkomen.
Doordat je nu een nieuwe Han bent, blijf je misschien een paar tellen langer hangen. Maar Han, besef dat je het van de zwaartekracht nooit zult gaan winnen. Hoeveel je ook afvalt. Laat dat een wijze raad voor je zijn. En je moet weer meer eten, godverdomme!
Vriendelijke groeten,
Zwoebe Zwoebstra