‘De Tour win je in bed’, het zijn de wijze woorden van Joop Zoetemelk, de enige Nederlandse Tourwinnaar die er wat mij betreft toe doet – Jan Janssen en z’n enorme ego kunnen me gestolen worden. Een Tourwinnaar spreek ik niet tegen, dus een goede nachtrust zal best een bepaalde invloed hebben op hoe je tegen een berg omhoog rijdt, maar eten is volgens mij belangrijker. ‘De Tour win je aan tafel’, dat zijn mijn wijze woorden.
Niet alleen aan tafel natuurlijk; ook op de fiets. Zelfs daar moet je blijven eten. Eten is het nieuwe trappen. Omdat er een paar kleine praktische bezwaren kleven aan het opdienen van zes biefstukken en een gezinsverpakking pasta tijdens het fietsen, kiezen de wielrenners er vaak voor wat handzamer voedsel tot zich te nemen op de fiets. Een pakje Sultana bijvoorbeeld. Drie lekkere fruitkoekjes met suiker erop. Energie.
’s Neerlands beste wielrenner, Robert Gesink, zweert erbij. Er ging bijna geen dag voorbij dat hij via Twitter géén fotootje met ons deelde waarop te zien was hoe hij lekker aan het smikkelen was van z’n drie fruitkoekjes. Bij het bekijken van zo’n foto zag ik hem in mijn hoofd al op het podium in Parijs staan; in de ene hand zo’n gekke gele leeuw van de sponsor en in de andere een lege verpakking Sultana. Waarin dus drie fruitkoekjes hadden gezeten. Drie!
Een foto die Gesink onlangs publiceerde op zijn Twitter-account deed die droom echter bruut uiteenspatten. Het was een foto van een nog niet aangebroken verpakking Sultana, met daarin twee koekjes. Twee! Dat is één minder dan drie! En het was niet zo dat een medewerker van de Sultanafabriek per ongeluk één fruitkoekje minder in de verpakking had gestopt omdat hij er even met zijn hoofd niet bij was. Nee, het is beleid. Voortaan nog maar twee koekjes per verpakking.
Twee koekjes per verpakking, dat is als een fiets zonder zadel. Daar win je de Tour niet mee. Ik zie het al voor me: Andy Schleck valt aan op Alpe d’Huez, Contador springt in z’n wiel en Robert Gesink wil mee, maar heeft het zwaar. Gelukkig heeft hij nog een fruitkoekje in z’n achterzak. Denkt hij. Maar nee hoor, hij had er eerder op de dag al twee gehad en met het nieuwe beleid van Sultana zijn ze dan gewoon op.
Contador en Schleck worden ondertussen steeds kleiner. Ze zijn weg. Met een derde koekje in de verpakking was dat nooit gebeurd. Gesink had ze dan met twee vingers in de neus – inderdaad, wel twee vingers; voor een neus is dat precies genoeg – gevolgd en was nog bij ze weggereden ook. Dat weet ik zeker.
Drie koekjes is de Tour winnen, twee koekjes is de Tour verliezen. Zo zit het. Dus bij dezen een oproep aan iedereen die Robert Gesink en het Nederlandse wielrennen een warm hart toedraagt: maak ze helemaal gek bij Sultana. Mails, brieven, telefoontjes, demonstraties, een boycot. Alles is geoorloofd. Net zolang tot ze weer drie koekjes in een verpakking doen, en Robert en ons niet de zomer van ons leven door de neus boren.
Foto van de hand van Robert Gesink, met daarin slechts twee koekjes:
