Je hebt mensen die heel veel waarde hechten aan hetgeen ze dromen. Ze zien er voorspellingen in, of denken dat het op een andere manier van belang is voor hun niet slapende leven. Gelukkig ben ik niet zo iemand, ik zou dan echt geen idee hebben wat ik aan zou moeten met mijn droom van afgelopen nacht. Of eigenlijk ochtend. Want dat was het al. Een niet onbelangrijk detail, dat zult u straks wel merken.
De droom ging als volgt: ik stond ergens op een grasveld – ik geloof zelfs dat het in het stadion van Willem II was, maar dat weet ik niet meer zeker – in m’n eentje penalty’s te nemen op een leeg doel. Alle ballen gingen er wel in, doch ik was niet geheel tevreden. Ik schoot alles recht door het midden. Niet erg als er toch geen keeper in het doel staat, maar op de één of andere manier kon ik het niet verkroppen. In de hoeken mikken dus. Dit liep uit op een drama. De ene na de andere penalty vloog naast het lege doel.
De Freud in mezelf kan dit deel van de droom nog wel verklaren. In de B1 van mijn oude voetbalclub miste ik ooit in de eerste wedstrijd van het seizoen een penalty bij een 1-1 stand. Die gemiste penalty, zo bleek aan het einde van het seizoen, had ons de titel had gekost; het team tegen wie ik miste werd kampioen en wij eindigden tweede op een punt. Zoiets blijft aan je vreten, en blijkbaar droom je dan af en toe nog over penalty’s.
De mongool die even later m’n droom binnen kwam waggelen, laat zich lastiger verklaren. Begrijp me goed, ik heb niks tegen die gezellige kwijlerds, maar ook zeker niks met hen. Ik sta neutraal tegenover mongolen. Er was dus geen enkele reden die het rechtvaardigde dat er ineens een mongool in keepersuitrusting opdook in mijn penaltydroom. Die keepersuitrusting had hij niet voor niets aangetrokken. Meneer wilde op doel gaan staan terwijl ik penalty’s nam.
Nou, daar sta je dan in je droom, met een mongool in keepersuitrusting die je penalty’s wil tegenhouden. Weiger dat maar eens. Dat deed ik eerst wel, maar toen ging de mongool stampij maken zoals alleen mongolen dat kunnen, waarna ik alsnog toestemde. En toen werd ik wakker getrild door mijn telefoon. Het was inmiddels ochtend en een vriend had mij een sms gestuurd.
‘De NS-mevrouw roept elke 40 seconden dat de trein 10 minuten vertraging heeft. Godverdomme. Jij moet de spoorwegen kapot schrijven.’
Ik stuurde de voor de hand liggende, en enigszins bijdehante reactie dat de vertraging er dan bepaald niet minder op zou worden. Ondertussen dacht ik aan de mongool in keepersuitrusting. Nooit meer kom ik erachter of ik hem in mijn droom met bal en al door het net heen zou rammen. De NS is inderdaad een kutbedrijf.