Wat is het verschil tussen een terrorist die duizenden doden op z’n geweten heeft en een wielrenner die door een paar gekke Italianen van een berg met betonnen afzetting langs de kant van de weg wordt afgejaagd? Was het antwoord op die vraag niet zo wrang, dan zou u uw hoofd er net zo over kunnen breken als Wouter Weylandt gisteren deed op het Italiaanse asfalt in de afdaling van de Passa del Brocco. Hij stierf.
Het antwoord op de vraag ligt in het verlengde van die laatste twee woordjes van de vorige alinea. Als een wielrenner zo goed als dood op het asfalt ligt te creperen, staat er de volgende dag een foto van die zo goed als dode wielrenner in de krant. Sterft de terrorist die duizenden doden op z’n geweten heeft, dan moeten we het doen met een foto van een man met een grijze baard die wat naar een tv uit het jaar 0 (het jaar waarin ook zijn denkbeelden zijn blijven hangen) zit te koekeloeren. Dat is prima.
Dat we bij het ontbijt wel zo ongeveer in de hersenpan van de betreurde Wouter Weylandt kunnen kijken, vind ik echter minder te verkroppen. We hebben dat te danken aan Cor Vos, wielerfotograaf. Zijn foto van een hevig bloedende Weylandt werd geplaatst bij een artikel van Thijs Zonneveld in dagblad De Pers. De vraag is waarom? – zonder daarbij gelijk zeventig knuffelberen te kopen en een stille tocht van het hoofdkantoor van De Pers naar het huis van Cor Vos te organiseren.
Wat schieten we op met het afschuwelijke beeld van een wielrenner die dood ligt te gaan op het asfalt? Afschuwelijke beelden zie je liever niet. Soms moet het, om een misstand aan de kaak te stellen – Kaddafi die z’n eigen bevolking naar het stenen tijdperk bombardeert. Maar een wielrenner die met negentig kilometer per uur tegen een muurtje knalt, dat is geen misstand. Dat is een tragisch ongeval, waarvan de gevolgen zich laten raden. Zonder foto van een paar meter afstand kunnen we ons daar ook een voorstelling van maken.
Het had De Pers dus wat mij betreft gesierd zo’n foto niet te plaatsen. Maar goed, dat is een afweging van een krant. De Pers valt alleen maar wat te verwijten als ze niet hebben afgewogen. Zo van: ‘goh, we hebben hier een foto beschikbaar waarop een stervende man van een paar meter afstand te zien is, dan plaatsen we hem ook maar gewoon’. Hebben ze er wel een paar uur over nagedacht, dan is het goed. Ik ben het er niet mee eens, maar nadenken leidt nu eenmaal niet bij iedereen tot hetzelfde eindresultaat. Dat is maar goed ook.
Een man die helemaal niet tot nadenken in staat moet worden geacht, is Cor Vos, de wielerfotograaf. Hij stond op een paar meter afstand van de stervende Wouter Weylandt en deed van klik-klik-klik. Misschien deed hij daarna nog een paar pasjes opzij, om het bloedspoor beter in z’n schermpje te krijgen ofzo. Weer klik-klik-klik. Even kijken of alles er goed opstaat en maar weer verder op het motortje.
Voor zichzelf zal hij het geklik wel kunnen verantwoorden via de een of andere gekke gedachtekronkel, maar heel serieus moeten we dat niet nemen. Nogmaals, nadenken en Cor Vos hebben echt niets met elkaar te maken. Dat zou een belediging zijn voor het begrip ‘hersenen’.