Twee dagen na Dodenherdenking. Eén dag na onze Bevrijdingsdag. Twee dagen voor de Dag van de Helden in Turkmenistan. Vier dagen voor de Europese Dag van de Beroerte. Zes dagen voor de Internationale Dag van de Verpleging. Precies een week voor vrijdag de dertiende, maar ook een paar dagen voordat de vier IJsheiligen in het zonnetje worden gezet, is het zover. Dan is het 6 mei. De dag dat Pim Fortuyn in 2002 werd neergeschoten.
Jaarlijks wordt dit feit herdacht door een steeds kleiner wordende groep malloten. Het zijn de mensen die Pim Fortuyn ‘Pimmetje’ noemen. Zo gauw je iemand ‘Pimmetje’ hoort zeggen, weet je dat je met een idioot te maken hebt. Een simpelere IQ-test is er niet. Zelfs ‘Pimmetje’-zeggers zouden het kunnen begrijpen.
Pim werd een ‘Pimmetje’ omdat hij – de kale homo met twee hondjes, een Bentley, een zelfverklaard paleis en bezitter van een onmetelijk grote verzameling stropdassen met streepjes – volgens de ‘Pimmetje’-zeggers als geen ander het geluid van de man in de straat kon vertegenwoordigen. Ben je opeens een ‘Pimmetje’. Nou, die ‘Pimmetje’ werd dus op een gegeven moment door z’n borst geknald door een ‘Volkertje’. Hier was geen enkel weldenkend mens blij mee, maar ook de ‘Pimmetje’-zeggers vonden het maar niks.
Gevolg was een nogal hysterische herdenking/begrafenis, waarbij het lijk van Pim Fortuyn werd toegejuicht als ware het de kampioensschaal die Feyenoord al een tijdje niet meer had gewonnen. Daar kwamen heel veel mensen op af. Nu, bijna tien jaar later, wordt hij nog steeds herdacht. Hier komen veel minder mensen op af. Voor de ‘traditionele busreis naar begraafplaats Westerveld te Driehuis en het Mediapark in Hilversum’, die de Stichting Beeld van Pim elk jaar op 6 mei organiseert, hadden zich 50 mensen aangemeld. De helft kwam opdagen.
De vraag waarom de Stichting Beeld van Pim deze herdenking organiseert, laat ik even in het midden. Ik weet ook niet waarom de helft van de mensen die zich hadden opgegeven niet met een lunchpakketje in de bus zat. Ik weet wel dat er een vent met de naam Jack Terrible in de bus zat. Met een nogal afzichtelijk schilderij van Pim Fortuyn om z’n nek. In de IJmuider Courant zegt hij daarover het volgende: ‘Je ziet, ik heb een schilderij van Pim om mijn nek als eerbetoon. Dan kan iedereen hem zien.’
Met dat soort volk moet dode ‘Pimmetje’ het een beetje doen. De hele dag met een schilderij om je nek lopen, ik vind het niet in de geest van Pim. Tel daar nog een stuk of tien geblondeerde dikke wijven in tijgerprint, twee neonazi’s en een paar shagrokende hufters bij op en je hebt een beeld van de herdenking. Maar ik weet niet helemaal of dat nou het beeld is dat de Stichting Beeld van Pim beoogt.
Vent met schilderij om nek:
