Maandagavond stond de gehele uitzending van Holland Sport in het teken van Bert van Marwijk. Dat hield in dat hij aan een tafel zat met een kale presentator tegenover zich, en allerlei vragen op zich afgevuurd kreeg, welke hij beantwoorde met ‘ja’, ‘nee’ of ‘wat denk je zelf?’. Een spraakwaterval is onze bondscoach niet. Dat hoeven bondscoaches ook niet te zijn. Stel je voor, straks wordt Wiljan Vloet nog bondscoach.
Maar een beetje normaal op een racefiets zitten, dat zou tot de kerncompetenties van elke bondscoach moeten behoren. Zeker tot die van de wielrenners, maar toch ook tot die van de voetballers. Bert bakte er echter niks van in het zogenaamde ‘fietsspel’ dat aan het einde van elke aflevering van Holland Sport wordt gespeeld. Het idee is simpel: je gaat op een stilstaande fiets zitten en trapt zo hard mogelijk, opdat het poppetje en het fietsje dat jou en je stilstaande fiets vertegenwoordigen zo snel mogelijk twee rondjes hebben afgelegd op een door de redactie in elkaar geknutselde miniatuurwielerbaan.
Het werd een martelgang voor Bert. Die begon al met het naar de fietsen toelopen. Bert liep naar de fietsen toe als een prins die op Koninginnendag in een koek moet happen, maar eigenlijk liever dertig bier zit te drinken in een of ander modieuze sloep. Met tegenzin. Na een half uur kwam Bert aan bij z’n fietsen, die ongeveer vier meter verderop stond. En nu moest-ie goddomme de fiets nog bestijgen ook!
Zuchtend en steunend probeerde Bert iets met een been en een stang. Nee, hij moest toch aan de andere kant opstappen. Zo deed-ie dat altijd. Jaja. Weer een half uur verder zat Bert dan eindelijk. Zaten er nog van die gekke clipsdingetjes waar z’n voeten in moesten. Als een bondscoach die voor het eerst een racefiets zag, werd Van Marwijk door Wilfried de Jong in de toeclips geholpen. Het fietsen kon beginnen.
Daarbij kreeg Bert zeven seconden voorsprong van Wilfried. Na twee rondjes bleek deze marge voldoende. Ongelofelijk, want in beeld zag een fietsende Bert van Marwijk er heel treurig uit. Een steeds roder wordende kop gaf een stel benen de opdracht om piepend en krakend de pedalen rond te draaien. Ik schaamde me kapot. Was er maar ergens een Nederlander te vinden die deze bondscoach een flinke schop onder z’n hol kon geven.
Of een karatetrap middenin z’n ribbenkast natuurlijk. Over schaamte gesproken.