Gisteren zat de hele wereld – behalve de NOS, die op Nederland 2 in Nieuwsuur een alleraardigste reportage over bobsleeën uitzond – te wachten op twee verlossende woorden van Hosni Mubarak. Ik vertrek. Hij sprak ze niet uit. Je had het van tevoren kunnen weten; iemand die 82 is en nog net doet alsof hij geen grijs haar heeft, blijft ook nog wel even zitten als er even verderop een plein vol met woedende landgenoten staat te schreeuwen. Het is een bijzonder ijdel en koppig mannetje.
Toch kan het bijna niet anders of hij spreekt ze één dezer dagen uit. En dan vertrekt Hosni dus. In mijn hoofd met een camera van de TROS in z’n nek, die hem volgt wanneer hij probeert een Bed & Breakfast in Zuid-Frankrijk op te zetten. Daar droomde hij stiekem al jaren van. En nu zou hij, na die revolutie in Egypte, ook nog met allemaal vervelende democratische regeltjes te maken krijgen. Daar had Hosni geen zin in. Hosni wilde eigen baas zijn. Hosni wilde zelf bepalen wat hij deed. Op deze manier hoefde het van Hosni niet meer in Egypte.
Dus daar zat hij dan, op een terras ergens in Frankrijk in de zon. Z’n eigen Bed & Breakfast, hij had er zin in. Van al die van z’n onderdanen gestolen miljarden kon hij vast wel ergens een mooi, pittoresk pandje op de kop tikken, zo zei hij tegen de camera’s van de TROS. Op naar de makelaar dus. Tja, daar bleek dat Hosni het toch allemaal wat te rooskleurig in had gezien, daar op het bankje. Hij sprak geen woord Frans. Kun je nog zoveel miljarden op je bankrekening hebben, met heel hard in je eigen taal dingen zeggen bereik je niks bij zo’n Franse makelaar.
Nou, door hulp van een ‘mannetje’, die hem uiteraard later toch zou bedonderen, lukte het uiteindelijk toch. Hosni tekende een koopcontract – onder voorwaarde van financiering, maar dat mocht geen probleem zijn. Geen probleem, geen probleem?! Wel een probleem. Die hufters in Zwitserland hadden onder internationale druk z’n tegoeden bevroren. Een heel gedoe met moeilijke hypotheken en andere financiële malaise was het gevolg. Vier maanden moest hij wachten tot wat Franse mannetjes formulieren heen en weer hadden gestuurd en er een handtekening onder hadden gezet!
Ondertussen woonde Hosni in een schuurtje naast z’n pittoreske pandje. Zonder stromend water, zonder verwarming, en koken deed hij op een Camping Gaz-stelletje. Het pittoreske pandje bleek van buiten ook wat pittoresker dan van binnen. Sterker nog, het pittoreske pandje stond op instorten. Er moest flink geklust worden. Tot woede en frustratie van Hosni, die zelf twee linkerhanden had, voerde de aannemer totaal niet uit wat hij in gedachten had. Na twee jaar, waarin Hosni een bijbaantje had als kassameisje bij de Hyper U, was het pand af en kon Hosni gasten ontvangen.
Tja, daar stond Hosni dan de hele dag met stokbroden te hannesen en koffie in te schenken. Daarna lekker kamers schoonmaken van gasten die er in één nacht een ongelofelijke puinhoop van konden maken. Geld verdienen deed hij nauwelijks, maar hij leefde z’n droom. Aan het einde van de uitzending sprak hij de volgende gevleugelde woorden in de TROS-camera: ‘Hoe leuk het onderdrukken van mensen ook was, dit is toch m’n echte roeping; ik zou het zo weer doen…’
Volg ons op Twitter! U zou het zo weer doen…