Vrachtwagenleed

Als ik naar de radio luister spits ik altijd even mijn oren bij het filenieuws. Niet om te horen of ik recht op zo’n rij stilstaande auto’s afkoers; ik rij zelden in een auto. Bovendien, ik woon in het noorden van het land, dus wat kan me gebeuren. Nee, ik luister altijd of er ergens nog iets met een vrachtwagen aan de hand is. Bijna altijd is het wel raak.

Is er op de A4 niet één gekanteld, dan is er op de A13 wel weer een vrachtwagen z’n lading afwasborstels verloren. Een snelweg vol met afwasborstels, dan zit ik te genieten bij m’n radio. Het doet je beseffen dat ook afwasborstels vervoerd moeten worden. Net als balpennen, universele afstandsbedieningen, sleutelhangers of dropharingen. Normaal denk je daar niet aan. Behalve als zo’n vrachtwagen een ongeluk krijgt en de hele flikkerse bende op de weg ligt. Op dat soort momenten wil ik filelezer worden: ‘Vanwege een vrachtwagen die z’n lading buttplugs is verloren, staat er een file van drie kilometer tussen Bilthoven en Utrecht’. Schitterend.

Het ontroerendste vind ik toch een gekantelde vrachtwagen. Niet vanwege al die huisvaders die erachter staan en zo de geboorte van hun dochter missen, of bij een minder bloedige aangelegenheid te laat komen, maar vanwege de vrachtwagenchauffeur. En z’n cabine. Vrachtwagencabines, ik zie ze alleen maar als ik met 150 kilometer per uur omhoog kijk vanuit de passagiersstoel, maar zelfs dan vind ik het fantastische dingen. Een heel klein huisje met twee enorme wielen eronder.

Een klein huisje dat, wanneer de vrachtwagen kantelt, natuurlijk verandert in een ontzettende teringzooi. Daarom vind ik de gekantelde vrachtwagen zo ontroerend. De hele wereld – z’n cabine dus – van de vrachtwagenchauffeur stort in. De letters die eerder in mooie slingers voor het raam hingen, vormen nu niet meer de woorden Anita, Priscilla en Jayden, maar Tadayi Lanipi Sajnis. Misschien is dat wel de Hindoestaanse god van de prei, maar goed, wat heeft zo’n vrachtwagenchauffeur daar mee te maken, die wil gewoon de namen van z’n kinderen zien. En dan is hij de c van Priscilla ook nog eens kwijt…

Die ligt waarschijnlijk tussen de duizenden kralen die van z’n rugleuningmatjes zijn gevallen. En dan al die porno, die daar nu zomaar door de cabine slingert…zonde. Voor een vrachtwagenchauffeur moet het een hel zijn om te leven in het besef dat je kleine huisje op wielen van het ene moment op het andere moment compleet overhoop kan worden gehaald door iets lulligs als een windvlaag. Radeloos word je ervan. Het gaat in je kop zitten.

Daarom moeten we het de Bosnische vrachtwagenchauffeur die afgelopen weekend z’n vrachtwagen midden op de snelweg probeerde te keren het ook maar niet al te zeer kwalijk nemen. Het besef dat je huisje op wielen elk moment kan veranderen in een huisje op wielen dat er zo uitziet als de woning van boer Gijsbert uit Boer zoekt vrouw doet rare dingen met een mens.

Ziet u iemand keren op de snelweg; waarschuw hem met lichtsignalen en volg ons op Twitter!

4 reacties op “Vrachtwagenleed”