Voor de zesde keer in twee weken tijd hebben zich problemen voorgedaan bij een vlucht van Qantas, zo las ik vanochtend. Deze keer was er nogal wat rookontwikkeling in de cockpit; de piloot zag er reden in terug te keren naar het vliegveld van Sydney. Een beetje laf, even een raampje openzetten had ook gekund.
Dat is precies het advies dat ook de monteurs van Qantas deze piloot gegeven zouden hebben. Dat weet ik omdat ik op internet ooit een pagina tegenkwam waarop de reacties van monteurs op de klachten van piloten stonden. Schreef er eens een piloot op het klachtenformulier voor de monteurs dat er een muis in de cockpit zat, dan antwoordden de monteurs op datzelfde formulier met: ‘kat geïnstalleerd in cockpit’.
Stond er op z’n formulier dat de linkerband van het landinggestel bijna aan vervanging toe was, dan was het antwoord: ‘Linkerband van het landinggestel bijna vervangen’. De reactie op een bewijs van lekkage op datzelfde landinggestel was dan weer dat het bewijs verwijderd was. En kwam er een piloot met de klacht dat er een geluid onder z’n apparatuur vandaan kwam alsof er een dwerg met een hamer op iets stond te slaan, dan moest hij het doen met de reactie: ‘Hebben hamer van dwerg afgepakt’.
Kortom, de monteurs van Qantas beschikken over een gezonde dosis humor. En dat is mooi; er wordt naar mijn mening veel te weinig gelachen in de lucht. Terwijl de luchtvaartbranche zich uitstekend leent voor allerlei grapjes. Zo is de rug van de stewardess de beste rug ooit om een briefje op te plakken; ze loopt immers continu heen en weer. Waarom een jaloerse collega dan ook nooit een briefje met ‘Deze slet heeft het met de piloot gedaan’ op de rug van een stewardess plakt, is me een groot raadsel.
Voor meer morbide humor zit je in de lucht ook goed. Er is toch altijd een bepaalde angst voor ongelukken. Voor humoristen een mooi middel om gebruik van te maken. Zo zat ik, een humorist pur sang, dat weet u inmiddels ook wel, ooit met twee vrienden in een vliegtuig die ondanks de twaalf centimeter beenruimte toch de slaap hadden kunnen vatten.
Ikzelf had hier meer problemen mee, en dat zat me natuurlijk niet lekker. Heb ik ze wakker geschud,waarbij ik ze ietwat paniekerig de woorden ‘Noodlanding, noodlanding!’ toeriep. De blik van iemand die half slaapdronken denkt dat hij te pletter gaat vallen, daar doe je het als vliegtuighumorist toch allemaal voor.
Als piloot je door de omroepinstallatie tot de passagiers richten en de volgende mededeling doen: ‘Dames en heren, we hebben een klein probleem; al onze motoren zijn uitgevallen. Maar maakt u zich alstublieft geen zorgen. De bemanning heeft alles onder controle;……(korte stilte) op dit moment zijn we druk naar beneden aan het koekeloeren en speuren we naar een groep mensen die toevallig een laken van 500 vierkante meter omhoog staat te houden om het vliegtuig in op te vangen. Bedankt voor uw aandacht!’ Schitterend lijkt me dat. Vooral als je de mededeling in alle rust doet, terwijl je vliegtuig met 900 kilometer per uur naar beneden stort.
Ja, er zijn echt meer humoristen nodig in de lucht. Je moet het in de lucht toch een beetje luchtig houden. Ellende is er al genoeg met al die neerstortende sigaren met vleugels eraan.