Schrikbarende berichten uit India. Daar sterft de wilde uil bijna uit. Dat is volgens de minister van milieu in India de schuld van Harry Potter. Ook in India geven veel ouders hun kind naar aanleiding van de films over de tovenaarsleerling een uil cadeau. Eenmaal cadeau gedaan aan één of ander onuitstaanbaar kind, is het natuurlijk geen wilde uil meer. Gevolg: geen wilde uilen meer in India. Had die Voldemort toch nog bestwel een puntje toen hij Harry er met een bezemsteel van langs gaf (u leest het wel, ik ben een groot Harry Potter-kenner).
Een uil cadeau geven, dat moet een gekke gewaarwording zijn. Hoe pak je een nog wilde uil bijvoorbeeld in? Die gaat er niet even voor zitten om een vrolijk gekleurd papiertje om zich heen te laten draperen. Alleen al als iemand met plakband aan komt zetten, vliegt-ie weg. Ik kan het me nog voorstellen ook. Mocht ik vleugels hebben, ik zou het ook doen wanneer ze mij in cadeaupapier zouden stoppen.
Een uil cadeau krijgen, ook dat is een gekke gewaarwording. Ik zou me toch minstens 34 seconden geen raad weten. Daar sta je dan met je uil. Wat moet je er mee? In die 34 seconden zou ik vermoedelijk bedenken dat hij prima op m’n schouder kan zitten. Zoals een papegaai bij een zeerover, maar dan anders. Namelijk als een uil bij iemand die net een uil cadeau heeft gekregen.
Uilen kunnen goed stilzitten. Ook als ze nog wild zijn. Behalve als ze ingepakt dreigen te worden natuurlijk, dan vliegen ze weg, zoals ik al eerder schreef. Maar voor de rest zijn het niet heel erg beweeglijke dieren. Slechts hun hoofd gaat af en toe een beetje heen en weer. Dat kunnen ze heel snel. Uilen zouden goede tennistoeschouwers zijn. Een beetje uil blijft zo drie uur lang op je schouder heen en weer zitten kijken.
Of op je hoofd. Dat maakte een vriend van mij onlangs mee. Terwijl hij over straat liep, ging er opeens een uil zo midden op z’n hoofd zitten en een beetje heen en weer koekeloeren. Vijf uur lang bleef-ie zitten. Zelfs toen die vriend schoenen aan het passen was bij de Van Haren, en dus voorover moest buigen om z’n veters los te maken en weer te strikken.
De vorige alinea is niet helemaal waar. Ik heb het iets uitvergroot. Maar dat mag in een column. Ik zou haast zeggen dat ze ervoor bedacht zijn. Wat er werkelijk gebeurde was dat er tijdens een vogelshow kortstondig, en op commando van de valkenier, een uil op het hoofd ging zitten van de vriend. Van schoenen passen was al helemaal geen sprake. Je gaat toch geen schoenen passen bij een vogelshow!
Een leuk moment was het echter wel; het zou jammer zijn als de Indiërs zulks voortaan moesten missen door dat heksenjong van een Harry Potter.