Het is vandaag 2 november. Precies zes jaar geleden werd Theo Van Gogh vermoord. Net geen lustrum meer dus. Al weet ik ook niet eens zeker of je die wel viert bij moorden. Een koperen of diamanten moord, ik heb er nog nooit van gehoord. Hoef ik ook eigenlijk helemaal niet over na te denken. Het is nu immers op de kop af zes jaar geleden, en niet vijf.
Een mooie dag om eens een stukje aan die moord te wijden. Het komt per slot van rekening maar één keer per jaar voor dat een moord op iemand precies een bepaald aantal jaren geleden is. Dat is maar goed ook, anders zou je twee keer per jaar vermoord kunnen worden. Eén keer is al niet leuk, laat staan hoe het zo’n tweede keer moet voelen.
De moord op Van Gogh dus. Dat was een hele slechte moord, zou Johan Cruijf zeggen. Ik schrijf het gewoon. Als ik hier achter mijn toetsenbord de hele dag alleen maar dingen zeg, komt dit stukje natuurlijk nooit af. Dat begrijpt u ook wel! Maar een slechte moord was het wel, of je het nu zegt of schrijft.
Mohammed Bouyeri schoot Theo Van Gogh met maar liefst acht kogels neer. Dan denk ik dus, had dat nou echt niet met een kogeltje minder gekund, meneer Bouyeri? Zo moeilijk kan het toch niet geweest zijn dat lichaam van Van Gogh te raken. Alsof dat nog niet genoeg was, ging Bouyeri ook nog met messen in de weer. Geen van die messen gebruikte hij om het oor van Van Gogh af te snijden, een daad die nog van enig gevoel voor humor had getuigd.
Nee, één gebruikte hij er om Van Gogh de hals mee door te snijden. Om hem te slachten dus eigenlijk. Nu weet ik niet heel veel van de Islam, maar ik kan me nauwelijks voorstellen dat iemand midden op straat de hals doorsnijden voldoet aan de eisen van het Halal slachten. Daar gaan je 72 maagden, Mohammed…
Een ander mes gebruikte hij om een brief aan Ayaan Hirsi Ali op het lijf van Theo te bevestigen. Hier blijkt wel uit dat Mohammed Bouyeri een niet goed geïntegreerde moslim is. Daar hebben we hier postbodes voor, Mohammed! En die hadden het al zwaar genoeg met al die reorganisaties bij de TNT. Er is natuurlijk helemaal geen werk meer voor hen wanneer iedereen de post maar op lijken van bekenden begint te prikken!
Nou, toen was Theo dus dood, en was hij en passant ook nog tot postbode gedegradeerd door Bouyeri. Niet zo mooi allemaal, maar wel het moment voor Bouyeri om eens weg te rennen ofzo. Gebeurde niet. Mohammed begon een gesprek met een omstander. ‘Wat kijk je?’, vroeg hij verwijtend. Een gekke vraag aan iemand die net een mens geslacht heeft zien worden. Na deze vraag ontspon zich nog een dialoog, waarna Bouyeri rustig het Oosterpark inwandelde en gearresteerd werd.
Zijn daad leidde ook tot groot rumoer in de samenleving. Met als tragisch dieptepunt een lawaaioptocht. De tegenhanger van een stille tocht, omdat Van Gogh dat nooit gewild zou hebben. Nee, en een bijeenkomst waar 20.000 mensen wat met potten en pannen staan te rammelen wel zeker? Ik dacht tot dan toe dat een stille tocht wel ongeveer het ergste was wat er aan pathetisch gedoe te vinden is. Deze lawaaibijeenkomst bewees dat het anders was. Niet in de laatste plaats omdat Rita Verdonk ook nog een woordje deed. Over lawaai gesproken.
Als klap op de vuurpijl werd er anderhalf jaar na de moord op Van Gogh nog een kunstwerk ter nagedachtenis aan hem onthuld: De Schreeuw. Een waardeloze stalen constructie, die inderdaad dezelfde naam draagt als het bekende schilderij van Edward Münch. Zelfs een originele naam bedenken was blijkbaar te veel gevraagd. Bovendien, was het niet veel beter geweest ter nagedachtenis aan Van Gogh een reuzenasbak met honderduizend gedoofde sigaretten te plaatsen op de plek waar hij werd vermoord. Daar had-ie wel om kunnen lachen, denk ik.
Toespraak en lied van Hans Teeuwen bij de onthulling van het kunstwerk, die de moeite waard zijn. Dat dan weer wel.