Siëstakampioenschappen

Vorige week werd in Madrid het allereerste siëstakampioenschap ooit georganiseerd. Ik vind het schitterend dat er mensen zijn die zulke dingen bedenken, en het dan nog uitvoeren ook. Deze kampioenschappen zijn een initiatief van de Vereniging van Vrienden van de Siësta. Ook al een schitterende vereniging, met een naam die je niet zomaar bedenkt; daar moet je wel even een nachtje, of een middagje, over slapen.

Als je dan eenmaal die vereniging hebt opgericht, kun je ook maar beter wat leuke activiteiten organiseren, zo moet het bestuur van de Vereniging van Vrienden van de Siësta hebben gedacht. En ziedaar, het allereerste kampioenschap siësta houden was een feit. Het is ook heerlijk, ’s middags even slapen. Helemaal als het in wedstrijdverband is. Ik kan me eigenlijk niks mooiers bedenken dan slapen in wedstrijdverband.

Doping gebruiken hoeft niet. Je hoeft alleen maar een beetje moe te zijn, dan kun je al een aardig potje breken tijdens zo’n kampioenschap. Het mooie aan een siëstakampioenschap is dat je ook niet met 10-0 kan verliezen, hoe slecht je het ook doet. Eigenlijk kent de siëstasport louter winnaars: win je niet, dan ben je alsnog wel lekker uitgerust. Bij voetbal is dat heel anders. Daar verlies je met 10-0, om die uitslag nog maar een keer te noemen, en dan ben je daarna ook nog moe.  

Wat de siëstasport wel vaak wordt tegengeworpen door tegenstanders, is dat het al met al een slaapverwekkend geheel zou zijn. Als je het zo op het eerste oog ziet, is dat ook zo. Het kan zelfs zo slaapverwekkend lijken dat je het verschil tussen de deelnemers en de toeschouwers niet eens meer ziet. Iedereen ligt gewoon lekker een uiltje te knappen.

Wie echter wat langer meedraait in de siëstasport weet dat het alles behalve saai is. Er gaat een hele wereld schuil achter middagslaapjes. Zo kan snurken het verschil maken tussen winnen en verliezen. Dat bleek wel tijdens het kampioenschap dat afgelopen week in Madrid werd georganiseerd: Lominchal Fermin siësteerde liefst achttien minuten, maar vanwege een gebrek aan snurken ging de overwinning aan zijn neus voorbij. De neus waar hij dus beter niet door had kunnen ademen tijdens het slapen. Een beginnersfout.

De 62-jarige Ecuadoriaan Pedro Soria Lopez deed het beter. Volgens de jury snurkte hij zeer indrukwekkend. Eén jurylid moest zelfs een traantje wegpinken bij het gesnurk van Pedro. Dan ben je een hele grote snurker, vind ik. Daarom is Pedro ook een terechte siëstakampioen. Het gaat hem alleszins beter af dan z’n vorige baan; Pedro was bewaker. Tja, siësta’s houden en dingen bewaken, dat is ook een lastige combinatie.

Gelukkig kan Pedro zich nu volledig gaan toeleggen op het slapen. Met deze overwinning verdiende hij al duizend euro. Als de zaken er zo voorstaan, dan kan ik natuurlijk niet anders dan afsluiten met de mededeling dat Pedro op deze manier slapend rijk wordt. Het is hem gegund.