Hij ziet eruit als een trotse vogel, die Groenerick. Niet een vogel die je zo even weer vangt als hij ontsnapt, in ieder geval. En dat is ook niet zo. Medewerkers van safaripark de Beekse Bergen zijn al ongeveer twee maanden bezig deze pelikaan te pakken te krijgen. Maar hij blijft liever zitten waar hij zit. In Leek. Op het dak.
Ik kan hem geen ongelijk geven. In Leek is het goed toeven. En ook voor andere zaken dan goed toeven zit je in Leek prima. Het ligt ook lekker centraal, wanneer je een gebied afbakent waarbij Leek precies in het midden ligt tenminste. Leek kent daarnaast alleraardigste inwoners. Henk en Joke heten ze. Voor de rest wonen er alleen maar hufters in Leek.
Toch is het altijd nog beter dan safaripark de Beekse Bergen. Daar is het straks, in de herfstvakantie, poepweek, met een poeptour en een shitquiz en al. Mijn inschatting is dat we Groenerick voor die tijd in ieder geval niet terugzien in het safaripark. Die bedankt er, vermoed ik, vriendelijk voor om z’n verenpak door een hele klas vol basisschoolkinderen in te laten smeren met giraffenpoep. Dan blijft-ie nog wel even bij Henk en Joke op het dak zitten.
Was ik zelf een pelikaan, ik was ook ontsnapt uit een safaripark. Safaripark, wanneer je er over nadenkt is het eigenlijk het gekste woord ter wereld. Een paradox. Safari’s doe je niet in een park dat wordt beheerd door wat figuren met een afritsbare broek aan. Dat vond de pelikaan ook, en in tegenstelling tot de leeuwen, giraffen en apen in het park – die ook die mening zijn toegedaan – beschikt de pelikaan over twee vleugels. Weg was hij. Naar Leek.
Daar proberen ze hem nu te vangen. Op allerlei manieren. Zo hebben ze het geprobeerd met een vangkooi met aas erin. Kansloos. Tot twee keer toe negeerde hij die. Nou, dat wilde ik natuurlijk wel eens met eigen ogen zien. Een pelikaan een vangkooi met aas erin zien negeren, dat moet je minstens één keer in je leven mee hebben gemaakt.
Aldus toog ik naar Leek met een vangkooi en aas. Gyros en jong belegen kaas had ik mee. Weet ik veel wat zo’n pelikaan allemaal niet eet, met één van die twee zit ik altijd wel goed, dacht ik. Het bleek een gouden greep. De pelikaan negeerde ook mijn vangkooi, zoals ik nog nooit een vangkooi genegeerd had zien worden.
Gelukkig ook maar trouwens, anders zat ik nu met een pelikaan opgescheept. Geen idee wat ik daar nu weer eens mee aan zou moeten vangen. Terugbrengen naar het safaripark is voor mij namelijk geen optie. Mensen die zeggen dat het welzijn van het dier voorop staat, maar ondertussen een volmaakt gelukkige vogel op een dak in Leek proberen te vangen, vertrouw ik niet.