Crisis

Voor de politieke junkies onder u draaide het de afgelopen dagen om de deur, Klink, kroketten en een brief. Ze waren allemaal elementen in de crisis die het CDA twee dagen in haar greep had, en nu door die partij zo vakkundig voor zich  uit is geschoven.

Het begon allemaal met Klink. Ab Klink. Die dacht op een goede ochtend: wat zit ik hier nou de hele dag te doen tegenover die gekke blonde meneer? Hij sprak z’n gedachte uit en een crisis was geboren. Daar kwam de deur in het spel.

Als er een crisis is, moet er namelijk overlegd worden. En dat doe je achter een deur. Zeker als één der hoofdrolspelers Klink heet. Bij een crisis die om Wouter Bos draait, had je nog eens achter een grote sequoia kunnen gaan zitten. Of een paddenstoel, rood met witte stippen. Bij de Kamerleden van der Ham, Sap, van Bommel en Brinkman hadden ze dan weer achter  respectievelijk een varken, een kistje sinaasappels, een pijprokende beer met een ruitjesjas en een wijnvat kunnen gaan zitten. Maar bij een Klink gaat dat niet, dan ga je achter een deur zitten.

Een hele grote, hoge deur, met aan de ene kant Ferry Mingelen en zijn collega’s en aan de andere kant het CDA. Dan blijft alles wat je zegt geheim. Wat dat betreft werkt het eigenlijk ook veel beter dan achter een pijprokende beer met een ruitjesjas te gaan zitten. Voor je het weet lult die alles door.

Bij zo’n deur gebeurt dat niet en daarom moesten de Ferry Mingelens van deze wereld het doen met bijzonder weinig informatie. Zo weinig zelfs dat op een gegeven moment de kroketten die bij de CDA-fractie langs werden gebracht volgens het verzamelde journaille nieuwswaarde kregen.‘Er zijn net kroketten langs gebracht, dus dat duurt nog wel even’. Een zin waarvan vele verslaggevers dachten dat ze hem nooit uit zouden gaan spreken, toen ze als een jonge hond de School voor Journalistiek verlieten om ‘het vak’ uit te gaan oefenen.

Eerlijk gezegd viel het me nog mee. In de toekomst voorzie ik een Ferry of een Frits die met z’n cameraman achter de man met de kroketten aanholt en een kijkje in de doos probeert te nemen. ‘Twan, het zijn satékroketten, dat duidt op een pittig overleg. Terug naar jou nu. Zijn er nog veel Pakistanen verzopen?’

Waar de deur en Klink zo mooi met elkaar te maken hadden, daar hebben de kroketten niks te maken met het vierde, nog onbesproken, element van deze crisis: de brief. Tenminste, een kroketbrief, daar heb ik nog nooit van gehoord. Het is ook niet te hopen dat politici ze krijgen. Een brief ontvangen met daarin de uitgesmeerde ragout die ooit de kroket was, is geen pretje. Dan liever gewoon een ouderwetse kogelbrief.

De brief van deze crisis was noch een kroketbrief, noch een kogelbrief. Het was gewoon een brief van Ab aan Henk en Maxime. Zonder kroketten en kogels. Toch was dit ook wel gek. Sowieso natuurlijk, want wie stuurt er nou nog brieven. Ik zie Ab de hele boel al in een envelopje duwen en bij Henk en Maxime door de bus duwen. Email, Ab, Email…

Het is ook gek omdat Ab Henk en Maxime bijna elke dag ziet. Bijvoorbeeld achter een grote deur als ze een kroket zitten te eten. Het moment om eens over de inhoud die nu in een brief stond, te beginnen, lijkt me zo. In plaats daarvan hebben ze het blijkbaar die twee dagen ergens anders over gehad. Wat dat is, daar komen we dankzij de deur nooit achter. Ja, misschien als ik een overgebleven kroket  van het overleg weet te bemachtigen en die naar een krokettenfluisteraar breng. Maar waarschijnlijk is het daarvoor te laat en zit Frits Wester al een tijdje met z’n handjes in die kroket te pulken.

4 reacties op “Crisis”