Kan er alsjeblieft heel snel een kabinet geformeerd worden dat vier jaar lang standhoudt? Desnoods voeren ze al die gekke plannetjes van Wilders uit en maken ze Gordon minister van iets. Het maakt mij niet meer uit. Zolang die kale kop van Frits Wester maar niet meer zo vaak te zien en te horen is.
Tijdens de afgelopen campagne heb ik voor de lol eens een rondje op mijn beeldbuis getekend; daarna wat kleurstiften uit een la gepakt en daar allemaal vierkantjes mee in het rondje gekleurd. Toen ik m’n tv aanzette bleek dat Frits z’n schedel er precies inpaste; hij was een testbeeld geworden. Een twitterend testbeeld. Een twitterend testbeeld met ogen, een onophoudelijk bewegende mond en een frons.
Dat vind ik het ergste aan Frits, z’n frons. Dan gaat-ie wat uitleggen. Frits weet namelijk alles. Althans, dat vindt-ie zelf. En een man die alles weet, die heeft een frons. Althans, dat heeft de alwetende Frits bedacht en dan is het dus zo. Daarom moesten wij een hele campagne lang kijken naar een man die vond dat hij alles wist, dat snel even de wereld intwitterde en daarna weer doorging met het uitpersen van een heel klein drolletje. Althans, daar doet de frons van Frits mij dan weer aan denken.
Frits gebruikt z’n frons ook om duidelijk te maken dat hij zich ver verheven voelt boven iedereen. Dat kun je ook horen aan de manier waarop hij praat. De kijker is dom. En de politici waarover hij praat zijn nog dommer. Ik vind het nogal wat voor een parlementair verslaggever die bij de minste of de geringste crisis de hele avond in de kou achter een dranghek gaat staan. Iedereen heeft het recht politici dom te vinden, behalve parlementaire verslaggevers.
Frits en z’n frons gaan ook weleens op vakantie. Even bijkleuren. Al valt dat voor een frons nog lang niet mee. Gelukkig mislukten juist op dat moment de onderhandelingen voor een Paarsplus kabinet. Nu mocht een meisje met de naam Lotte Ragout het nieuws duiden. Zelf deed ze overigens net alsof haar achternaam Ragut was.
In mijn hoofd was ze echter al vanaf het moment dat haar naambalkje in beeld verscheen een Lotte Ragout. Ik laat mijn nieuws graag duiden door ragout. Nieuwsduiding zonder frons, maar met stukjes gesneden vlees en saus. Zo heb ik het graag.
Helaas voor mij was dit plezier van korte duur. Frits en z’n frons waren in Frankrijk. Ze hadden hun kamp opgeslagen aan de eikenhouten tafel van Mart Smeets. Erger kon het niet. Ook Mart Smeets bedient zich van de frons. Hij stelt een (soort van) vraag en beantwoordt hem dan eigenlijk al met z’n frons. De meeste gasten zijn nuchtere (oud-)wielrenners en laten Mart lekker fronsen en doen, en zuipen ondertussen aan tafel zwijgend een fles wijn op. Het zal hun tijd wel duren.
Zo niet Frits. Zijn ego en frons zijn beiden minstens even groot als die van Mart; er ontspon zich een waar gevecht tussen de fronsen en de ego’s. Frits fronspraatte maar door. Mart was even uit het veld geslagen, maar herstelde snel met nog wat meer pathetisch gefrons.
Radioshack-ploegleider en oud-wielrenner Johan Bruyneel zat er tussenin. Hij zal vol verbazing aan de tafel hebben gezeten, maar keek wel goed uit dit middels een frons duidelijk te maken. Voor hij het wist was hij zelf ook onderdeel van deze merkwaardige vertoning. Dat wilde hij niet. Hij wilde Frits Wester en z’n frons zo snel mogelijk weer vergeten. Het was de ergste Wester die hij ooit was tegengekomen. En dat zegt wat, want Bruyneel heeft in het verleden ook nog wel eens tegen een zuidwester van windkracht 8 in moeten fietsen tijdens de profronde van Zeeland.