Je kan er heel cynisch over doen, de politiek en vooral ook de media. Toch blijft zo’n verkiezingsavond een schitterende avond. Niet omdat het zo spannend is; dat zal allemaal wel. Al weet ik op moment van schrijven niet wie er de grootste heeft. Mark heeft er nu één van 31 en ook Job heeft er één van 31 (zonder voorhuid). Het CDA heeft er 21, dus dat is alvast echt heel mooi. Vooral omdat 21 volgens een zeer gerespecteerd trainer 5 is.
Als u dit leest dan zijn de mensen op de stembureaus waarschijnlijk uitgeteld. Dat is zowel een woordgrapje als waarheid. Dan mogen woordgrapjes. U weet dus al wie de grootste is, maar ik niet. Daar gaat dit stukje dan ook niet over. Het gaat er meer over hoe ik alles met een zak chips in m’n hand zat te bekijken.
De tv-avond begon meteen al mooi. Ferry Mingelen en het hippe scherm hadden bij de eerste aanraking van Ferry z’n vingertjes al ruzie. Hij drukte wat en er gebeurde niks. Herman met z’n magic fingers moest het weer oplossen en deed dat met verve. Al die gemeentes vlogen over het hippe scherm.
In het begin waren dat allemaal gemeentes waar ik wel een band mee heb. Heel toevallig. Zo at ik in Renswoude ooit een banaan, ben ik in Rozendaal ooit achtervolgd door een op hol geslagen Shetlandpony en liep ik op Schiermonnikoog ooit zonder na te denken zo de zee in, met al m’n kleren nog aan. Het is nog onduidelijk of die zaken iets met de uitkomst van de verkiezingen aldaar te maken hebben.
Na deze tour de nostalgie gingen de lijsttrekkers een praatje houden op de bijeenkomsten van hun partijen. Dat werkte allemaal enigszins op de lachspieren. Mark Rutte kwam bijvoorbeeld de, voor VVD begrippen vrij ordinaire, feesttent op het strand van Scheveningen binnen op de tonen van het demomuziekje van een gemiddeld Bart Smit keyboard. Zijn speech werd daarna ettelijke malen onderbroken door enthousiaste VVD’ers die de voornaam van Rutte scandeerden: ‘Mark, Mark, Mark’. Tja, dat scandeert dus niet heel erg lekker. Zeker niet met de rrrr waarover de gemiddelde VVD’er beschikt.
Nee, dan Job Cohen, dat scandeert dus wel lekker. ‘Job Co Hen, Job Co Hen, Job Co Hen’. Reden voor de PvdA’ers om er ook lekker lang mee door te gaan. Ik denk zelfs dat het wereldrecord Job Co Hen scanderen verbroken is, maar dat is slechts gebaseerd op een peiling, dus daar zal wel niks van kloppen.
Toen kwam Geert. Voor hem probeerde zijn fans ook een liedje te zingen. In het Engels. Dat bleek te moeilijk voor het PVV-electoraat. Tijdens het Walking in a Wilders Wonderland, haalden zij die gevleugelde zin uit het liedje nou juist niet. Dan maar gewoon Geertje bedankt. Past ook veel beter. De PVV verzamelde zich overigens op de pier van Scheveningen. Een ideale gelegenheid om dat ding er af te zagen en hem met al die PVV’ers erop af te laten drijven naar Engeland.
Voor Balkenende geen liedjes. Hij trad vanavond af en moest bijna huilen. Ik ben absoluut geen Balkenende-fan (ik vind hem een penis), maar toch was dit voor mij niet het mooiste moment van de avond. Dat vond al plaats aan het begin van deze lange verkiezingsnacht toen Rita Verdonk beweerde wel even tien zetels te kunnen gaan halen. Het bleek een voorbode voor veel gekkigheid op deze uitslagenavond.
Naschrift: Op dit moment zie ik drie dronken VVD’ers met een oranje Plopmuts op hun hoofd feestvieren; ik geloof dat zij de grootste zijn. Zeker ook omdat ze er nu bier in grote Tupperware-bakken aan het tappen zijn. Het zijn wel gezellige jongens die VVD’ers.