‘Slash doet eindelijk zijn eigen ding’

Ja…, mensen, het is eindelijk zo ver en wat hebben we er lang op moeten wachten: gitarist Slash is z’n eigen ding aan het doen, zo laat hij in een interview weten. Een pak van m’n hart. Decennia lang lag ik ’s avonds in bed alleen maar te piekeren over die arme, arme gitarist met z’n hoedje. Je kon gewoon aan hem zien dat hij niet lekker z’n eigen ding aan het doen was.

En u moet weten, ik ken Slash wat beter dan u. Onze eerste ontmoeting dateert van zo’n 20 jaar geleden, toen ik Slash tijdens het Paasweekeinde ontmoette in de zandbak van de Dalfense camping ‘De Maïskolf’, die al jarenlang zo vakkundig gerund wordt door Dick en Wilma Nijhoff.

Ik weet het nog goed, ik was 7 en Slash was een jaartje of 25. Meteen toen hij met z’n zwarte kleding bij me in de zandbak kwam zitten en een schep van me afpakte dacht ik al: ‘Hier klopt iets niet; deze jongen is niet lekker z’n eigen ding aan het doen’. Dat werd nog eens versterkt toen hij later die dag tijdens het knutseluurtje een halve liter papier-maché opdronk en schreeuwend door de campingkantine rende met twee prikpennen in z’n oogkassen.

Sinds die tijd heb ik hem altijd in het oog gehouden. Dat zag ik als een soort missie; ik ben nou eenmaal altijd een mensenmens geweest. Ook toen ik zeven was. Leeftijd heeft daar niks mee te maken. Ik wil gewoon dat anderen lekker hun eigen ding kunnen doen.

Zeker toen ik Slash tien jaar later weer tegenkwam tijdens vakantiewerk dat ik deed in een bejaardenhuis te Zierikzee, begon ik daaraan weer ernstig te twijfelen. Zat-ie dagenlang, samen met mevrouw Huizinga, heel stoïcijns een hele grote uil te macrameeën. Als mensenmens had ik al lang gezien dat ook dit niks voor Slash was. Gewoon niet z’n ding. Je zag het vooral aan de snavel van de uil. Die zag er helemaal niet uit alsof er iemand lekker z’n ding had zitten doen.

Het moet ook ongeveer in die tijd geweest zijn dat Slash in z’n huis in Amerika een poema had rondlopen. Dat zie je wel vaker bij mensen die heel lusteloos een uil gaan zitten macrameeën in een bejaardentehuis; dat ze opeens een poema als huisdier nemen. Toch had ik er meteen een naar gevoel bij. Dit moest wel een compensatiepoema zijn. U weet wel, zo’n poema die moet verbloemen dat je eigenlijk niet lekker je ding aan het doen bent.

Op dat moment was Slash namelijk ook heel druk bezig om gitaar te spelen in een bandje met een roodharige zanger die voortdurend in een rokje rondliep. Zelf stond Slash dan altijd met een hoge hoed en een zonnebril op z’n kop al sigarettenrokend gitaar te spelen. Nu is Slash er blijkens het vandaag verschenen interview zelf dus gelukkig ook achter dat dit niet z’n ding was.

Nee, hij gaat nu eindelijk echt z’n eigen ding doen. Ik ben alleen zo bang dat Slash heeft bepaald dat echt z’n eigen ding doen het gitaarspelen met een gek hoedje en een bril op z’n hoofd is, maar dan zonder die roodharige meneer in jurk.

54 reacties op “‘Slash doet eindelijk zijn eigen ding’”