Een Fransman heeft met een luchtballon de Noordpool overgestoken. Het was voor het eerst dat iemand dit voor elkaar kreeg. Het is ook een beetje gek natuurlijk. Al die recordpogingen. Eerst vlieg je per vliegtuig vanuit Parijs met een luchtballon in je handbagage (is goedkoper) over de Noordpool, daarna land je ergens aan de rand van de Noordpool om vervolgens diezelfde Noordpool weer over te steken, maar dan in een ballonnetje. Gefeliciteerd hoor!
Elk land heeft wel zo’n gekkie. Frankrijk heeft deze Jean Louis Etienne en wij hebben Henk de Velde; de man die al sinds 1978 op een bootje zit te vloeken dat de rest van de wereld hem niet begrijpt. Behalve de walvissen dan. Van mensen moest hij het niet hebben. Alles is Henk gebeurd tijdens zijn reizen. Van geweigerde visa – waardoor hij tien maanden in Noord-Siberië moest overwinteren – tot betrokkenheid bij een aanvaring met een container, zoals Wikipedia het zo mooi stelt.
Ik zie het al voor me, dat Henk betrokken raakt bij een aanvaring met een container. Betrokkenheid wil zeggen dat je niet zelf bovenop de container bent geknald. Ik stel me dus zo voor dat de werkelijke aanvaring plaatshad tussen een walvis en een container en dat Henk op dat moment net met z’n bootje langs kwam varen.
Moest-ie een getuigenverklaring afleggen. Dat duurt op zee natuurlijk tijden. Heeft-ie wekenlang in z’n eentje op dat schip van hem na zitten denken over wat hij zou gaan verklaren. Uiteindelijk heeft Henk natuurlijk partij gekozen voor de walvis. Dat kwam de walvis goed uit, want die was niet all risk verzekerd.
Henk reisde overigens niet altijd alleen. Z’n eerste reis, in 1978, ondernam hij met z’n vrouw. Gedurende de reis werd zelfs hun eerste kind geboren. Daarna vond Henk het mooi geweest. Nog tijdens de reis wilde hij scheiden. Heeft-ie z’n vrouw en netgeboren kind op één of ander tropisch eiland, bewoond door kannibalen met peniskokers, gewoon uit de boot geflikkerd. Als vrijgezel keerde Henk in 1985 alleen terug van deze zeven jaar durende reis.
Op dat moment was Henk de Velde nog niet in mijn leven. Dat gebeurde pas in 1992. Toen leerde ik Henk kennen dankzij Viola Holt en haar 5 Uur Show. Daarin werd elke dag contact gezocht met Henk, die inmiddels aan een nieuwe reis rond de wereld was begonnen. Hele fijne televisie was dat. Terwijl de dames in de studio aan een kopje thee met een koekje zaten, hoorde je Henk huilend in een storm van windkracht negen z’n mast repareren met een rolletje duck tape. Of alles wel goed ging, vroeg Viola dan.
Op dat moment werd Henk de Velde gesponsord door Zeeman. Gefinancierd met uw joggingbroeken bedwong Henk de wereldzeeën in een grote geel-blauwe boot waar, naast in koeienletters Zeeman, een blonde vent in een idyllisch matrozenpakje op stond afgebeeld. Jammer dat Zeeman ook niet eiste dat Henk zo’n pakje aan moest tijdens z’n reis. Hij had het nog gedaan ook. Henk doet veel voor geld; zolang hij maar kan zeilen.
Zo vertelde hij gisteren bij Meneer Pauw dat hij even terug was van z’n reis zonder einde om een boekje te promoten en wat lezingen te geven. Kon-ie daarna weer lekker gaan zeilen van het binnengeharkte geld.
Een lezing van Henk de Velde lijkt me schitterend. In een zaal vol met bankiers, die zeilen vooral associëren met in een rode broek zoveel mogelijk rosé naar binnen gieten en ondertussen opscheppen over hun jacht, vertelt Henk over die keer dat, terwijl hij was geveld door scheurbuik, z’n schip, dat continu achtervolgd werd door een kolonie haaien, bijna was gekapseisd in de Noordelijke IJszee vanwege een ijsstorm.
Daarna snel de enveloppe met inhoud ophalen en met een glaasje wijn en een toastje zalm nog even wat meelullen met de bankiers. Maar echt opletten doet Henk dan niet. Hij zit inmiddels met z’n gedachten allang weer op z’n boot, op zoek naar walvissen. Inderdaad vaak een inspirerender gezelschap dan een stel iets te dikke, brallende bankiers.