Gisteren stond-ie daar ineens. En dat kon helemaal niet, want hij was geblesseerd. Maar die stierennek in de catacomben van Old Trafford kon toch maar van één iemand zijn. Wayne Rooney. De man die zich niks van blessures aantrekt stond briesend door beide neusgaten klaar om Arjen Robben en de zijnen een kopje kleiner te gaan maken.
Een grotere tegenstelling was niet mogelijk. Arjen Robben versus Wayne Rooney. De man van glas versus de man die elke ochtend glas als ontbijt eet. Met een halve liter dieselolie erbij om het weg te spoelen.
Hadden ze vroeger bij elkaar op school gezeten dan was Rooney het jongetje geweest dat Robben z’n zo zorgvuldig gebouwde maar fragiele zandkasteel met een schep had bewerkt. Arjen zou huilend naar de juf zijn gelopen en Wayne zou lachend z’n volgende slachtoffer van de schommel hebben geflikkerd. Zo liggen de verhoudingen een beetje.
Rooney werd 25 jaar geleden geboren in Liverpool. Typisch zo’n stad waar Wayne Rooneys geboren worden. Tussen een pakje shag en een pint lauw bier zonder schuim door worden daar de baby’s binnen 5 minuten uit de baarmoeder geperst. Niet in het ziekenhuis. Gewoon thuis. Papa knipt die navelstreng wel door met de heggenschaar en likt daarna de baby eigenhandig schoon. Smaakt prima bij gefrituurde vis uit een krant of witte bonen met spek.
Na je geboorte ga je vrijwel direct voetballen of rugbyen. Rooney koos gek genoeg voor voetballen. Om af en toe toch nog wat mensen in elkaar te kunnen beuken, bokste Wayne er ook nog wat bij. Voetbal was echter de hoofdmoot. Al snel speelde hij bij Everton en maakte als zestienjarige furore op de Engelse velden. Een transfer naar Manchester United was het gevolg.
Daar ontwikkelde Rooney zich tot een allround-spits. Evert Ten Napel zou hem ongetwijfeld het oermens Rooney noemen. Voor zo’n oermens viert Rooney z’n doelpunten soms wel een beetje gek. Onrooneys eigenlijk. Laatst zag ik hem namelijk een salto maken na een treffer. Een gek beeld, om de Brit der Britten zo over de kop te zien vliegen. Ik zie hem ook gelijk op het trainingsveld oefenen voor zo’n acrobatische act. Dat-ie bij de eerste drie pogingen telkens z’n nek breekt, maar het dan toch gewoon nog een keer probeert.
Zo is Rooney. Van lichamelijke ongemakken als het breken van een nek trekt hij zich doorgaans niets aan. Voor het duel van gisteren, Manchester United – Bayern München, had hij dus ook zo’n ongemakje. Aan z’n enkel. Heeft-ie als laatste test een fietstochtje gemaakt. Toen hij terugkwam met een compleet afgeroste mountainbike en 6 losse onderdelen om z’n nek zag Ferguson dat het goed was; Rooney kon gewoon aan de aftrap verschijnen en na het vieren van het beslissende doelpunt z’n nek breken. Daarna zou hij een publiekswissel krijgen.
Zo liep het echter niet. Gisteren was namelijk voor één keer het jongetje wiens zandkasteel werd vernield de baas over zijn pestkop. Robben scoorde op prachtige wijze en schoot Bayern zo naar een plaats in de halve finale. Rooney droop geblesseerd af. Een blessure waar hij zich hoogstwaarschijnlijk ook weer niks van aan zal trekken.