Het is deze week de week van het autisme. Zo vlak na de Boekenweek, waarin de auteurs in het zonnetje werden gezet, is het inderdaad hoog tijd nu ook de autisten eens te belonen met een eigen week. Dat hebben ze wel verdiend. Bovendien weten de mensen – mezelf incluis – er ook niet heel veel van af. Het was nooit zo dat die autisten eens lekker uitgebreid over zichzelf en hun aandoening gingen vertellen. Ze zaten altijd veel liever lucifers te tellen of iets dergelijks.
Daarom heb ik eens op Wikipedia gekeken. Onder het lemma ‘autisme’ staat een artikel met allerlei informatie. Prima. Maar het meest werd ik getroffen door de plaatjes van kleine jongetjes die naast het artikel stonden. Om te voorkomen dat ik op basis van de vorige zin wordt gearresteerd of door de Paus wordt gevraagd om één of ander ambt te gaan bekleden in de kerk, zal ik me snel verklaren.
Op één van die twee foto’s staat namelijk een jongetje dat blikjes op elkaar heeft gestapeld. Het onderschrift is: Een kind met autisme stapelt blikjes op. Wanneer je als jongetje dus gezellig eens een keer wat blikjes op elkaar stapelt ben je automatisch autistisch. Dat vind ik onzin. Je bent op z’n hoogst stapelgek….en dat is nu juist het hokje waar we de autisten uit willen hebben. Met zulke foto’s lukt dat natuurlijk niet.
Direct daaronder staat een foto van een slapend jochie dat z’n speelgoed keurig op een rijtje heeft gezet in het bed. Er staat ook een paar schoenen tussen. Daar is het onderschrift: Slapend autistisch jongetje dat z’n speelgoed, inclusief een paar schoentjes,in een strakke rij heeft opgesteld. Een prachtig onderschrift waar geen speld tussen te krijgen is. Want we hebben hier duidelijk wel met een autist te maken. Wie zet er nou z’n schoenen op het bed?
Maar iets zorgt er ook voor dat ik om dat onderschrift moet lachen. Er gaat een andere wereld achter schuil. Ik zie de vent die de foto heeft toegevoegd al achter z’n pc zitten: ‘Ik moet Godverdomme niet vergeten die schoentjes in het onderschrift te noemen, anders krijg ik weer horden boze wikipedialezers achter me aan’.
Daar maakt zo’n man zich dan weer druk over. Autisten zijn met hele andere dingen bezig. Nummerborden onthouden, alle augurkensoorten uit het hoofd leren of heel snel de uitkomst van 3642427 maal 44615167 uitrekenen (de uitkomst is ongeveer gelijk aan de Amerikaanse staatschuld; ik kan er echter een miljardje naast zitten) bijvoorbeeld.
Vroeger deden ze dat altijd voor zichzelf, ergens in een hoekje. Maar nu zijn de autisten ook door de media ontdekt. De mensen met een aandoening die zich kenmerkt door beperkingen in sociale interactie en de communicatie, en zichzelf steeds herhalend gedrag zitten er in allerlei praatprogramma’s heel sociaal interactief op los te communiceren. En inderdaad, die uitzendingen met autisten worden nog wel steeds gewoon herhaald.
Zo zag ik laatst bij DWDD twee keer op een avond een hardrockautist vertellen over zijn angst voor asperges ofzo (alhoewel ik twee keer heb gekeken is het me niet gelukt goed op te letten). Eergisteren was het bij Meneer Pauw ook weer raak. Een jochie van elf zat als een ervaren mediamannetje volledig op de autistische piloot een verhaal te vertellen over de tekeningetjes die hij in een boekje had gekrabbeld. Ook hij had trouwens weer iets met asperges.
Nee, doe mij maar weer de tijd dat autisten nog gewoon in bed lagen met een strakke rij speelgoed, met daartussenin misschien een paar schoenen. En dat iemand daar dan een onderschrift bij bedenkt.