Ik had me verheugd op een dag zonder belangwekkend nieuws. Misschien alleen wat nababbelen over de dood van Hans van Mierlo en nog wat grapjes maken over Jan des Bouvrie. Desnoods even lachen om die malle Gerda Smit die volgens haar zoon groot gelijk had toen ze in een interview haar ex-schoondochter uitmaakte voor een gastendoekjes stelend secreet. Maar verder niks.
Gewoon een dag waarop je even stil kan staan bij andere zaken. Het bericht dat ze in een Antwerpse dierentuin een rendier met een schep hebben bewerkt bijvoorbeeld. Dat is toch heerlijk om te lezen. Een rendier en een schep. Twee prachtingrediënten voor een mooi verhaal. Natuurlijk is er ook wel weer een dierenrechtenclubje boos. Dat hoort er immers bij.
Maar onwillekeurig droom je toch weg bij zo’n bericht. Het laat je mijmeren over vroeger. Ontsnappen aan de waan van de dag. Meteen voel je weer hoe het was om voor dag en dauw op te staan en die grote schep uit de schuur te pakken; de hele dag rendieren kapotslaan. Om 12.00 uur boterhammetjes eten uit je trommeltje waarvan de deksel op z’n plaats wordt gehouden door een postelastiek. En dan ’s middags weer door. Nog meer rendieren slaan met je schep. Daar draaide het om in die tijd.
’s Avonds kwam je moe maar voldaan weer thuis in je blokhut. Ging je, nadat je de schep veilig had opgeborgen, een grote pan soep maken. Rendierensoep uiteraard. Lekker eten met een homp oud brood erbij; daarna maakte je een vuur en dommelde je langzaam weg. Dromen over de rendieren van wie je morgen de schedel zou inslaan. Zo simpel was het leven toen; een heerlijke, ongecompliceerde tijd.
Je wist nog helemaal niet dat de Nederlandse honden bij elkaar zo’n 145 miljoen kilo stront bij elkaar poepen. Dat er voor het opslaan van zulke hoeveelheden poep minstens 730.000 grijze klikobakken met een inhoud van 240 liter nodig zijn, ging gewoon langs je heen. Er waren weleens momenten dat je je afvroeg of je met die 730.000 klikobakken misschien ook een slinger van Amsterdam naar Parijs zou kunnen vormen, maar het ging er in die tijd toch vooral om zoveel mogelijk rendieren het leven zuur te maken met een schep.
Vandaag de dag zorgt de Europese wetenschappelijke raad voor gezelschapsdieren Esccap (?) dat we wel van dit soort zaken op de hoogte blijven. Daar is nog mee om te gaan, want gek genoeg werkt 145 miljoen kilo hondenpoep die zich in 730.000 grijze klikobakken een weg van Amsterdam naar Parijs probeert te slingeren wel enigszins op de lachspieren. En lachen is fijn.
Het lachen vergaat je echter wel als je ook van het andere, meer serieuze nieuws op de hoogte wilt blijven. Bijvoorbeeld dat Wouter Bos de politiek verlaat omdat hij z’n kinderen op wil zien groeien. Dan wordt er namelijk ook ongeveer 145 miljoen kilo hondenpoep aan meninkjes en speculatieve analyses van kale of juist bebaarde politieke verslaggevers over je uitgestort.
Op dat soort momenten verlang ik dus naar een tijd zonder een immer doordraaiende nieuws- en meningencarrousel op tv, radio en internet. De tijd waarin je een rendier nog gewoon met een schep op z’n kop kon slaan. Helaas mocht het vandaag niet zo zijn.