Tijd voor een waargebeurd verhaal. Afgelopen vrijdag waren vriend Ed en ik namelijk na een kroegbezoek in het casino beland. Althans, we waren in de lobby van het casino beland. Verder kwamen vriend Ed en ik niet. Ed en mij werd de toegang tot het casino ontzegd. Drie managers verder en inmiddels broodnuchter zijn we uiteindelijk onverrichter zaken weer vertrokken.
Dat zat zo. Na dus die kroeg bezocht te hebben wilde mijn vriend Ed nog even een gokje wagen. Doet-ie wel vaker. Met z’n dronken kop wat neerliggen op 12 en dan met honderden euro’s naar huis gaan. Een uitstekend plan. Ik ging mee om hem mentaal te ondersteunen. Doe ik ook wel vaker. Beetje babbelen met de croupiers en gratis nootjes eten aan de bar.
Gokken doe ik al tijden niet meer in het casino. Sinds ze die leuke rondrennende paardjes weg hebben gehaald vind ik er niks meer aan. Bovendien verlies ik altijd geld als ik in het casino ben. Is trouwens m’n eigen schuld, moet ik maar geen broeken met gaten in de zakken aandoen of eens een keer een fatsoenlijke portemonnee kopen.
Daar kan Holland Casino dus allemaal niks aan doen. Waar ze wel wat aan kunnen doen is hoe Ed en ik deze keer werden behandeld door de mevrouw die je na het laten zien van je pasje binnenlaat. Ze liet ons namelijk niet binnen. Een behoorlijk minpunt voor een vrouw wier taak enkel en alleen bestaat uit het binnenlaten van mensen nadat ze hun pasje hebben laten zien. In onze ogen deed ze haar werk dan ook slecht.
Zij vond echter dat Ed te veel gedronken had en derhalve in het casino niets te zoeken had. Nooit geweten dat het neerleggen van fiches in beschonken toestand een gevaar voor anderen kan opleveren, maar zij had die inschatting zo gemaakt. Inschatting, een woord dat we die avond nog vaker zouden horen. Want zo werkt het in Holland Casino. Mensen met een giletje aan en een naambordje op maken een inschatting en daar heb je het dan maar mee te doen. Pure willekeur.
Net zo willekeurig als de naam Ed die ik voor mijn vriend heb gekozen. Ed heet in werkelijkheid natuurlijk heel anders. Maar de vriend die ik nu even Ed heb genoemd en ik waren het dus nog niet echt eens met het beleid van Holland Casino. We vroegen aan de vrouw die normaal alleen pasjes bekijkt en mensen binnenlaat of we iemand konden spreken over hun beleid inzake alcohol.
Dat kon wel. Een man die ons niks meer kon vertellen dan dat ze een inschatting hadden gemaakt verscheen ten tonele. Daar hadden we niks aan. Gevraagd of we iemand uit een nog hoger echelon te spreken konden krijgen. Kon ook alweer. Een vrouw die beweerde directeur van iets te zijn kwam een soort monoloog houden.
Inmiddels was het voor ons natuurlijk een zogenaamde principekwestie geworden; we wilden gewoon weten hoe ze bij Holland Casino bepaalden of iemand te veel drank had genuttigd om een gokje te wagen. We hoefden niet eens meer naar binnen. En eerlijk gezegd waren we ook straalbezopen, maar dat waren we de keren daarvoor ook geweest. Dus hoe zit dat Holland Casino? Dat wilden we graag weten.
De vrouw die directeur was van iets bleef echter maar opdreunen wat ze in haar cursusboekje ‘hoe om te gaan met lastige individuen’ had gelezen. Op elke concrete vraag van ons antwoordde ze dat ze de inschatting hadden gemaakt dat wij….bla, bla, bla. Inmiddels had ik zelf de inschatting gemaakt dat we met een cliché uitbrakend kutwijf te maken hadden en daarom besloot ik de term ‘fascisme’ er maar eens in te gooien. Dat hielp. Daar was ze niet van gediend, maar we drongen wel voor het eerst tot haar door. Snel vroegen we door. In welk artikel van de huisregels iets over alcohol stond bijvoorbeeld.
Haar ontluisterende antwoord was: geen idee. Wel mochten we op een groot bord zelf even die huisregels gaan lezen. Stomdronken als we waren konden we hier uiteraard geen wijs uit worden. Maar we hadden al wel besloten dat we desnoods door de politie ontzet moesten worden.
Na dit besluit wereldkundig gemaakt te hebben bleek er opeens een nog hogere pief te zijn die wel een babbeltje met ons wilde maken. In een apart kamertje zelfs. Hij was de eerste die op mij de indruk maakte mens te zijn en geen voorgeprogrammeerde clichémachine. Op de vraag na hoeveel bier je precies niet meer naar binnen mocht had ook hij geen antwoord, maar we konden tenminste wel even gezellig keuvelen. Dat was al heel wat vanavond.
Door normaal te doen had deze man ons inmiddels zo ver dat we het pand wel weer wilden verlaten. Na hem dit exact in die bewoordingen gezegd te hebben, maakten we aanstalten te vertrekken. De normale man voegde ons nog toe dat we de volgende keer gewoon weer welkom waren. Ed reageerde met: ‘Behalve dan als we 4 bier op hebben. Of 7, of 12, of 3 of 9….’. Daar kon-ie dan ook wel weer om lachen. Dat was mooi om te zien.
De vrouw die directeur van iets was zat er ook nog steeds bij. Haar heb ik tijdens het hele gesprek op geen enkele emotie kunnen betrappen. Na gezegd te hebben dat deze situatie me helaas wel noopte tot het schrijven van een heel lang relaas op een razend populair weblog, vertrokken we. Het lange relaas heeft u zojuist gelezen.