Ik dacht altijd dat bondscoach Bart van Merwijk een nuchtere man was. Niet samen uit één zak patatjes eten met assistent Cookie Voorn tijdens een wedstrijd uit de eredivisie. Nee, Bert neemt gewoon een kadetje met jong belegen kaas erop mee. Laat Cookie maar hongerlijden. Als hij in een gekke bui is laat-ie z’n vrouw er misschien een keer mosterd opsmeren. Maar veel gekker doet Bert niet.
Dat had ik gedacht. Mart van Berwijk is blijkens dit artikel op vi.nl een soort paranormale goeroe. Hij had in een telefoongesprek aan de stem van Robin Van Persie gehoord dat het de goede kant op ging met zijn herstel. Dat is knap. Waar de gemiddelde mens alleen aan iemands stem kan horen of degene aan de andere kant van de lijn misschien een keelontsteking onder de leden heeft, kan Bert de toestand van een heel enkelgewricht bepalen aan de hand van iemands stem.
Wat zou Bert nog meer met zijn superkrachten doen? Gaat hij ’s nachts in een cape met een grote B erop langs alle Nederlandse ziekenhuizen om de artsen te helpen met het stellen van diagnoses? Dat moet haast wel. En hoe verloopt zo’n gesprek met Van Persie? Praat hij eerst wat over koetjes en kalfjes met Robin en zegt hij dan opeens: ‘Robin, luister…, kun je nu even heel geconcentreerd het woord ‘ontbijtkoek’ door de telefoon fluisteren.’ En dan na een korte stilte: ‘Dank je, ik weet genoeg.’ Of mediteert hij na het gesprek urenlang in een gewaad en ziet hij dan opeens die voorspoedig herstellende enkel voor zich?
Allemaal vragen waar we hoogstwaarschijnlijk geen antwoorden op krijgen. Dit soort goeroes laat zelden iets los over hun manier van werken. Sowieso laat Bert zelden iets los tegenover de pers. Maar het kon op deze manier weleens een gek WK worden in Zuid-Afrika.
We moeten bijvoorbeeld niet gek opkijken wanneer de bondscoach de voltallige selectie een dag voor de wedstrijd het Wilhelmus laat zingen om te kijken wie er in vorm is. Gregory Van der Wiel en Ryan Babel mogen het uiteraard rappen en Nigel de Jong voert er nog een gek dansje bij op. Toch vrees ik dat Bill Van Dijk een dag later opeens in de spits staat tegen Denemarken.
De wissels bepaalt Bert door halverwege de tweede helft z’n hand plotseling op de kale knikker van Kees Jansma te leggen. Kuijt eruit Elia erin krijgt Bert via het kale hoofd van de verbouwereerde Jansma door van hogere machten. Ja Keessie, dat is nog eens wat anders dan door een naakte Berry van Aerle in het bad te worden geflikkerd.
Dat worden mooie beelden daar in Afrika. Daar kan geen inheemse medicijnman tegenop. De hand van de bondscoach bovenop die biljartbal van Jansma, terwijl Elia niet lang daarna de winnende maakt. Wie wil dat nou niet zien. Een magiër die het Nederlands Elftal op onnavolgbare wijze naar de wereldtitel helpt. Een droom die werkelijkheid wordt.
Een droom ja, want in werkelijkheid was het namelijk zo dat Bert van Marwijk – zo heet-ie gewoon – helemaal geen zin had in een interview met zo’n betweterige journalist van Voetbal International. Heeft-ie om er zo snel mogelijk vanaf te zijn maar een verhaal opgehangen over de stem van Van Persie en dat hij daaraan kon horen dat het goed ging met de enkel. Interviewtje weer klaar en nu op naar de lunch moet-ie gedacht hebben. Een kadetje met jong belegen kaas. Zonder mosterd.