Zambonileed

Frank Zamboni draait zich om in z’n graf. Zijn naam wordt sinds vannacht voor altijd in verband gebracht met drie weigerende dweilmachines en de daaropvolgende soap op en rond de ijsbaan in Vancouver. Ze hadden er geen zin in, de Zamboni’s. Hoeveel haren Wopke ditmaal ook uit z’n hoofd trok, ze weigerden simpelweg dienst. De 500 meter schaatsen kon voorlopig niet voortgezet worden.

Grote paniek bij alles en iedereen dat met een snor en een te groot windjack op die ijsbaan rondliep. De officials wisten het niet meer. KNSB-directeur Arie Koops kwam nog met het idee om de ijsvloer dan maar aan te vegen met de organisatie. Ik had het wel willen zien, Arie die drie Canadezen aan een touw, met hun snorren op het ijs, over de baan heen sleept. Zul je net zien dat-ie het weer figuurlijk bedoeld had. 

Dat ging dus mooi niet door. In plaats daarvan stuurden ze mannetjes het ijs op die als een stel huisvaders op zaterdagochtend aan het werk in de tuin, het ijs gingen bewerken met een apparaat waar je normaal insectenverdelger indoet. Je zag aan ze dat ze zelf doorhadden dat ze op een heilloze missie waren gestuurd. Mooi om te zien. Volwassen mannen die iets doen wat compleet zinloos is, dat zelf ook weten, maar het toch uitvoeren omdat een andere man in windjack die iets ‘hoger’ is het ze heeft opgedragen.

Het is zoiets als de stewards die je normaal in de rust van een voetbalwedstrijd gaten ziet prikken in een volstrekt droge grasmat. Daar heeft het ‘hogere’ windjack de jongens op het veld maar een hooivork gegeven om ze toch het gevoel te geven dat ze belangrijk zijn. Het verschil is dat de stewards ook echt denken dat zonder hun inzet de wedstrijd niet meer verder kan, terwijl de mannetjes van vannacht dus dondersgoed wisten dat ze slechts de baan op waren gestuurd om de schijn op te houden. Ik had nog uren naar die trieste en zelfbewuste blik in hun ogen kunnen kijken.

Helaas ging dat ook al niet door. De NOS ging over tot het herhalen van de skiafdaling van de mannen en het live uitzenden van kunstrijden voor paren. Toen skicommentator Evert ten Napel de term ‘knotsgek’ in de mond nam en er maar weer eens over begon dat ene Michael Walchhofer de zoon van een slager was, hoopte ik dat ze die dekselse Zamboni’s heel snel weer aan de praat kregen. De beelden van een paar schaatsende mannen in strakke broeken die vrouwen door de lucht gooiden, bevestigden die wens.

Die wens bleek niet de vader van de gedachte (de gedachte is trouwens nadrukkelijk geen slagerszoon van de wens), want ze hadden liefst één Zamboni weer aan de praat gekregen. Dat de schaatsers nog wel een beetje van slag waren door het oponthoud bleek toen winnaar Mo Tae-bum z’n overwinning vierde door een nogal aparte theemuts op z’n hoofd te zetten. Misschien is zo’n ding op het hoofd van de ijsmeester een mooie straf als z’n Zamboni’s hem nog een keer in de steek laten.

 

 

 

 

 

Mo Tae-bum met theemuts op hoofd.

5 reacties op “Zambonileed”