Onuitstaanbaar

Nederland beschikt over een paar sporticonen. Dit werden zij vanwege goede prestaties op allerlei velden, banen, zalen en andere oppervlaktes waar je topsport op kan bedrijven. Na hun carrière gaan ze vaak niet op hun lauweren rusten, maar proberen ze zich op een ander vlak verdienstelijk te maken.

Niet zelden bereiken ze ook echt wat. Johan Cruijff werd bijvoorbeeld een succesvol coach en heeft een eigen foundation. En een eigen mening. Over alles. Dit is Nederland volgens mij zo langzamerhand een beetje zat; ik kan er echter geen genoeg van krijgen. Wat mij betreft krijgt-ie een standbeeld, vakkundig gehouwen door de beste beeldhouwer ter wereld. Daarna gaat Johan zelf nog met wat klei in de weer omdat het natuurlijk een ‘heel slllecht’ standbeeld was. Da’s logisch.

Anton Geesink is een andere Nederlandse sporticoon. Op de Olympische Spelen van 1964 gooide hij een stuk of wat Japannertjes op hun rug en werd zo de eerste Olympische judokampioen. In Japan nog wel. Utrechtse Anton was plots een held in het land van de rijzende zon.

Nu zegt dit niet zoveel, Gerard Joling schijnt daar ook groot te zijn en als je er midden op straat succesvol je veters weet te strikken staat er al een horde aanbidders voor je te buigen. Maar toch, Anton was judokampioen. Dat is niet niks.

Daar was-ie het zelf ook van harte mee eens. Sterker nog, hij vond niet alleen dat hij heel goed Japannertjes op hun rug kon gooien, hij kon zich nu ook uitstekend gaan bemoeien met het besturen van sportbonden. En tja…, wie houdt een 2 meter lange judomastodont tegen als hij iets wil?

Inderdaad, niemand. Zo werd deze boerenlul dus lid van het IOC. Met gebrek aan zelfkennis kom je nog eens ergens. De rest van het IOC lacht zich, tussen het aannemen van steekpenningen door, kapot om de speeches van Anton.

Het NOC, de Nederlandse sportkoepel, is het lachen inmiddels wel vergaan. Ook zij hebben namelijk, vooral volgens Anton zelf, rekening te houden met de mening van Anton. En die verschilt nogal eens van wat ze in Papendal bedacht hebben. Of beter gezegd, meestal is er geen touw vast te knopen aan de mening van Anton. Anton is namelijk niet zo slim, maar wil wel hele moeilijke woorden gebruiken en tegelijkertijd ook nog eens volks overkomen. Daarnaast is hij nog koppig en lijdt hij aan een zelden overtroffen vorm van megalomanie. Dan ga je dus tijdens vergaderingen dit soort dingen zeggen:  

‘Ja maar uw beleidsplan is een farce van een schijnvertoning die ik nog nooit heb gezien. Het hele stuk hangt aan elkaar van losse zandkorrels die niks met elkaar te maken hebben. Nergens is ook maar een geintje langebaantermijn te bespeuren waar iemand hondenbrood van lust. Bovendien word ik, de Anton Geesink, ook nog eens heel erg bot beledigd in uw verslagsrapportage. Het is een schande dat u mij behandelt als de enigste beste schuine marcheerder! Jullie kunnen aan m’n plasser gaan zuigen en er aan blijven zuigen.’

Niet verwonderlijk dat Anton het altijd met iedereen aan de stok heeft. Vanzelfsprekend ligt dat niet aan hem. ‘Ze’ proberen hem altijd kapot te maken. Zelfs met de steeds minder vlees wordende positivo Erica Terpstra kan hij niet goed door één deur. Des te verbazender was het dat Anton zijn steun uitsprak voor dier gedoodverfde opvolger bij het NOC, André Bolhuis. Er was zowaar iemand binnen het NOC die de goedkeuring kon wegdragen van Anton.

Volgens Geesink voldoet hij aan alle voorwaarden. Die voorwaarden zijn waarschijnlijk dat Anton hem een geschikte voorzitter vindt en dat hij volgens Anton een geschikte voorzitter is.

Bevalling toch geen porno in Zambia. Een bericht waar menig nieuwbakken vader het waarschijnlijk zeer mee eens is. In Zambia hadden ze er eerst nog wel een rechtszaak voor nodig om tot deze conclusie te komen. Interessant om te weten. De Zambiaanse rechter wijst dus zo af en toe vonnis in kwesties waarover geen discussie mogelijk zou moeten zijn. Zouden ze in Nederland ook eens moeten doen: “Je verkleden als Antilliaans dik wijf en BN’ers verrassen toch niet zo heel erg grappig”, “Alleen noten, wortels en appels toch gewoon dieet voor apen” en natuurlijk “Humberto Tan toch een verschrikkelijke presentator”. Ik zie de koppen al voor me. Met name die van Humberto. Wat een lul.

In Afrika is dit soort gekkigheid aan de orde van de dag. Ik vermoed om van het predicaat ‘vergeten continent’ af te komen. Wanneer je iets raars doet dan onthouden die rijke en decadente blankmannen uit het Westen je wel, moet de gedachte zijn. Zo blijkt ook uit de zoekresultaten van het woord ‘Zambiaan’ in Google. De eerste twee resultaten maken gewag van sex met een kip en het opeten van een dode kleinzoon. Het opeten van een kip en sex met je kleinzoon niet nieuwswaardig? Dan draaien we de boel toch gewoon om. Doen ze niet moeilijk over daar in Zambia.

Een ander Afrikaans land dat ons met enige regelmaat aan het vergeten continent doet denken, is Swaziland. Zij beschikken namelijk over een knettergekke koning. Ze behoren ook tot de armste landen van de wereld en veertig procent van de bevolking heeft AIDS. Dit weerhoudt de Koning, Mswati III, er niet van 50.000 maagden te laten opdraven om een vrolijk dansje voor hem op te voeren. Naakt welteverstaan. Hij is niet gek natuurlijk, die Mswati. De beste danseres mocht overigens wel trouwen met de koning. Het zal u niet verbazen dat deze vrouw niet het alleenrecht heeft op de Koninklijke penis. Die moet ze delen met twaalf anderen.

Ben je eenmaal getrouwd met Mswati, dan hoeft het je op materieel gebied echter aan niks te ontbreken. Zo kocht hij voor elk lid van z’n harem een mooie BMW. Dat Swaziland nauwelijks over verharde wegen beschikt, mocht de pret niet drukken. Waarschijnlijk gaat-ie één dezer dagen nog wel over tot het aanleggen van een mooi circuit voor de dames. Met als grintbak een grote verzameling AIDS-remmers.

Dan gaat het in Nederland zo gek nog niet, met een prins die af en toe wat slapende garnalen wakker maakt door ze in hun kloten te schoppen (vrije vertaling van een nieuw Mexicaans spreekwoord). Alleen jammer dat er hier geen rechtbank is die zich met pornografische afbeeldingen bemoeit. Dan waren de naaktfoto’s van een zestigjarige dwerg ons vast bespaard gebleven.

Eljero Elia zat bij Studio Voetbal. Zijn voornaam bestaat uit de voor- en achternaam van een door zijn ouders bewonderde artiest. Al Jarreau. Dit is, met zijn onuitroeibare ‘Roof Garden’ al een nagel aan mijn doodskist. Blijken er ook plots mensen te zijn die menen hun kind naar hem te moeten vernoemen. Blij dat mijn ouders mij niet naar hun idool hebben vernoemd. Ik zou als Toots Thielemans Pat een moeilijke jeugd hebben gehad. Dan nog liever A boy named Sue.
Lees verder “Al Jarreau”

Soms wekt een nieuwsbericht een beeld bij je op dat waarschijnlijk niet strookt met de werkelijkheid. Zo ook bij het scannen van dit artikel over het toenemende aantal ongelukken met scootmobiels. Lees verder “Scootmobiels”

Daar gaan we dan, de eerste degradant van het seizoen 2009/10 is bekend. Het is NEC, de club met het oerlelijke shirt en de oerdomme bestuurders. Waarom NEC nu reeds gedegradeerd is? Dat hoeven we toch niet uit te leggen…

Vandaag debatteren de Geachte Afgevaardigden in de plenaire zaal van de Tweede Kamer over de verhoging van de AOW-leeftijd. Volgens het woordenboek is een debat een gedachtenwisseling of een bespreking van het voor en tegen. Met het oplezen van een papiertje vol vooraf bedachte, vrij slechte grappen en ideeën die ze allemaal al van elkaar kennen, geven de Nederlandse parlementariërs een aparte invulling aan deze definitie. Lees verder “Debat”

In Berlijn wordt vandaag gevierd dat de Berlijnse muur twintig jaar geleden is gevallen. Zo is er een rij grote Dominostenen van anderhalve kilometer lang neergezet op de plaats waar vroeger de Muur stond. Een mooi symbool natuurlijk, een rij stenen die gedoemd is om te vallen op een plek waar ooit een muur, en daarmee ook een totalitair regime, viel. Zonder het te weten hebben de Duitsers ons echter met dit symbool een uitgelezen kans gegeven om ons te ontdoen van een groep die op dit moment de maatschappij danig ontwricht: het SBS-volk. Lees verder “Nieuwe Muur”

Duitsland is een fijn land, laat ik daar mee beginnen. Nergens ter wereld bakken ze betere schnitzels. Nergens anders dragen ze mooiere spijkerjasjes. Nergens anders tappen ze het bier in fijnere pullen. Het is ook het land waar men het dragen van een snor tot kunst heeft verheven (wellicht met een klein dipje in de jaren ’30 en ’40).   Lees verder “Duitsland”

Lees verder “Shorttrack”

Ik heb in een ambtelijke organisatie gewerkt. Ambtenaren zijn, in tegenstelling tot wat altijd wordt beweerd, niet lui en ongeïnteresseerd. Dat is althans mijn ervaring. Er zijn echter een paar ambtenaren, zo tegen de 20 procent, die wel in het stereotype beeld vallen. Lees verder “Een voorstel”