Al Jarreau

Eljero Elia zat bij Studio Voetbal. Zijn voornaam bestaat uit de voor- en achternaam van een door zijn ouders bewonderde artiest. Al Jarreau. Dit is, met zijn onuitroeibare ‘Roof Garden’ al een nagel aan mijn doodskist. Blijken er ook plots mensen te zijn die menen hun kind naar hem te moeten vernoemen. Blij dat mijn ouders mij niet naar hun idool hebben vernoemd. Ik zou als Toots Thielemans Pat een moeilijke jeugd hebben gehad. Dan nog liever A boy named Sue.

Eljiro herkent nog geen vulkaan als ie in de Etna flikkert
Eljero herkent nog geen vulkaan als ie in de Etna flikkert

Eljero is een fijne stereotype voetballer. Nergens de ballen verstand van, nergens kaas van gegeten. En toch dom genoeg om zijn bek open te trekken als hem iets gevraagd wordt. Of erger, als hem niets gevraagd wordt. Zo zien we het graag.

In de hoek van de interviewer zit de immer glimmende penis Jack van Gelder. Deze allemansvriend heeft nog nooit een kritische noot gekraakt. Te bang om eens niet op vriendschappelijke voet met iemand te staan. Hij zal toch eens een vrijkaart mislopen…

Eljero is een lekker gewone jongen gebleven. Zo eentje zoals ze dat allemaal zijn, die profvoetballers. Duw ze een microfoon onder de neus en ze beginnen al. “Ik ben gewoon mezelf, probeer dicht bij mezelf te blijven, ben lekker met mezelf bezig”. En meer van dat soort blabla. En het klopt hoor. Want veel gewonere jongens dan profvoetballers kom je niet meer tegen. Allemaal vier kinderen en een scheiding op hun 24e. Allemaal te dom om te poepen. Stukje stift op de trui. Lekker gewoon hoor.

Eljero heeft de laatste goal ooit gescoord tegen Robert Enke. Hier was hij wel even stil van, tja dan komt voetbal even op nummer twee. Ook Jack vond met zijn glimmende kaaskop dat dat de zaken wel even in perspectief plaatste. En daarmee waren ook deze dooddoeners de revue weer gepasseerd. Het ergste; je wist zaterdagavond al dat dit geëmmer zondag zou plaatsvinden. Ben ik daarmee een ziener, of zijn Jack en profvoetballers zo voorspelbaar. De vraag stellen is hem beantwoorden.

Eljero heeft in de jeugd van Ajax gevoetbald. Hij werd daar, naar eigen zeggen, niet genoeg bevonden. Pardon? Niet genoeg? Niet genoeg wat? Niet zwaar genoeg, niet donker genoeg, niet slim genoeg, zou allemaal kunnen. Niet genoeg is te weinig. Bij Ajax moet je klaarblijkelijk weg als je te weinig bent. Ik heb er daar nog wel één of twee zien rondlopen die te weinig zijn. Wamberto was zeker te weinig. Van der Vaart niet, die was wel genoeg maar moest toch weg.

Het Nederlands elftal had een cheque voor de aardbevingslachtoffers in Italië meegebracht. EUR 25.000, ofwel het dagsalaris van pak-em-beet Wesley Sneijder. Een mooi gebaar. Eljero had het waarschijnlijk ook gewaardeerd als ie maar eerder had geweten dat er daar zoiets als een aardbeving had plaatsgevonden. Onder welke steen leef je? Lekker met je iPod in het oor gamen, jongen. Hugo Borst vond het bedrag terecht een aanfluiting. Jack ook. Maar het leek Jack beter om zijn gezonde relatie met de KNVB niet te verstoren en deed dan maar alsof hij het wel een mooie geste vond.

Blijf jij maar lekker jezelf, Eljero. Een imbeciele, onuitstaanbare niksnut die toevallig aardig kan ballen.

69 reacties op “Al Jarreau”